Year: 2017

„Sæl veriði.“

„Hvað áttu við – sæl veriði …? Erum við ekki bara tveir hérna?“

„Bjarni Benediktsson formaður Sjálfstæðisflokksins hjá mér hér á eftir.“

„Á eftir? Hvað áttu við? Erum við ekki bara að tala hérna saman?“

„Við vissum ekki þegar þetta var ákveðið fyrir helgi að að hann yrði hér í dag, að hamfarirnar yrðu í pólitíska heiminum þegar Sýslumaðurinn í Reykjavík lagði lögbann á umfjöllun Stundarinnar og Reykjavík Media á málefni er varðar forsætisráðherrann sjálfan. Í minni bók þá er Stundin, og þeir sem að þessu standa, þessum níðskrifum um Bjarna Benediktsson og hans fjölskyldu alla, svona götustrákar sem eru með skírteini frá Blaðamannafélagi Íslands og ég skammast mín fyrir að vera í sama félagi og þessir, að því er ég kalla, pörupiltar.“

„Veistu … að nú skil ég ekki alveg.“

 „Ekki það? Ekki misskilja mig, ef það væri eitthvað, einhvers staðar einhver ofboðslegur leyndardómur, einhver svik, einhver spillin, eitthvað það sem snertir gjörðir Bjarna Benediktssonar þá myndi ég fyrstur standa að því að hann yrði gerður ábyrgur fyrir slíku. Málið er bara það að þetta fólk er búið að ráðast látlaust að persónu Bjarna Benediktssonar frá því hann varð formaður Sjálfstæðisflokksins, má í raun og veru segja. Ég er allur fyrir málfrelsi og tjáningarfrelsi og ritfrelsi og ég veit ekki, allt það frelsi sem er, nákvæmlega eins og Sjálfstæðisflokkurinn. Ég er að velta fyrir mér, eins og til dæmis í Bandaríkjunum, þar sem Trump forseti, Donald Trump, sennilega aldrei í bandarískri sögu hefur verið gerð jafn hörð atlaga að einum mann eins og þessum forseta. Og hann stofnar alveg sjálfur til þeirra illinda sem hann vill gera. En þegar allt þetta tal um málfrelsi, tjáningarfrelsi og standa vörð um ritfrelsi og allt þetta sem við blaðamenn og við sem störfum við fjölmiðla og að miðla upplýsingum til almennings stöndum fyrir, ég velti fyrir mér hvenær hættir þetta að vera tjáningarfrelsi? Hvar liggur línan á milli prentfrelsis og tjáningarfrelsis og ritfrelsis og málfrelsis og alls annars, hvar liggur línan á milli þessa og rógs? Illvilja rógs, uppspuna og svona Gróa á Leiti vinnubrögð. Hvar eru þessi mörk?“

„Ég er kannski ekki rétti maðurinn til að spyrja að því …“

 „Ég fór að hugsa um það þegar ég horfði á þessa tvo pörupilta í beinni útsendingu frá gömlu fréttastofunni minni, RÚV, sjónvarpsins, að þeir, þar sem þeir stóðu þarna, verjendur lekinna eða stolinna gagna. Sennilega með gögn og upplýsingar um bankaviðskipti þúsunda einstaklinga, þúsunda Íslendinga, ég meðal annars og aðrir, sem við teljum að sé verndað af bankaleynd. En þarna stóðu þessir pörupiltar og eins og fréttamaðurinn á RÚV í beinni útsendingu, í beinni útsendingu. Eins og Bogi segir; takk fyrir að koma hérna í myndverið í beina útsendingu. Mikið mál greinilega að vera í beinni útsendingu en þarna var, að mínum dómi, verið að afhenda þessum pörupiltum jólagjafir með því að setja þetta lögbann á og sennilega hefur ekkert komið sér, eða valdið Bjarna Benediktssyni og Sjálfstæðisflokknum jafn miklum erfiðleikum, ergilegheitum og öðru slíku, eins og það að þessi flokkur stendur fyrir frelsi fólks til athafna, tjáningarfrelsis og frelsi fjölmiðla, að það hafi verið sett lögbann á. En Bjarni Benediktsson hefur ekkert að fela. Nákvæmlega ekkert að fela. Ef hann hefði eitthvað að fela, væri eitthvað í pokahorninu sem ekki passaði, þá væri hann löngu farinn.“

„Farinn hvert …?“

 „Svo núna, þá er verið að setja upp skilti. Vinstra hyskið á Íslandi er að setja upp skilti, til dæmis í Hlíðunum, þar sem segir eitthvað á þá leið að Engeyjarættin séu bófar. Við erum að breytast í eitthvað skítaþjóðfélag.“

„Áttu þá við … við Íslendingar?“

„Ég var í ræktinni í hádeginu, sem er nú ekki frásögufærandi …“

„Það gerist nú ekki oft.“

„Nei. Svo fara menn í gufuna og menn eru í heita pottinum. Þetta eru svona, þetta eru mikið þínir menn. Menn sem reka sín eigin fyrirtæki og eru að reka fyrirtæki og menn sem eru kannski að borga tryggingagjald og eru ekkert ofboðslega glaðir með það. En það var mikið talað um þetta Stundarmál og þegar menn fréttu það að þú yrðir hjá mér í kvöld þá sögðu þeir; Ingvi, þú verður að taka þetta!“

„Já, þú meinar …“

„Ég segi; já bíddu, taka hvað? Já, þú verður bara að spyrja hann um þetta. Já, ókei, ég skal spyrja hann út í þetta, en ef þetta er ekki neitt? Dettur ykkur til hugar að ef það væri eitthvað gruggugt, að Bjarni Benediktsson væri að biðja um lögbann á Stundina?“

„Já, nei ég reyndar …“

„Það hlýtur að, á einhverjum punkti, þá hlýtur þetta að fara í pirrurnar á þér?“

„Ég er nú feginn að fá tækifæri til að tjá mig aðeins um þetta. Mig langar að byrja á því að segja að frá því að ég gaf kost á mér til forystu í stjórnmálum þá hefur reglulega verið skrifað um þau ár sem ég var í viðskiptum. Og það hafa oft verið notuð gögn sem greinilega voru ekki vel fengin. Ég hef ávallt svarað því sem mér hefur fundist að þyrfti að bregðast við. Ég hef líka látið yfir mig ganga umræðu um persónuleg málefni sem eiga nákvæmlega ekkert erindi í opinbera umræðu og varða með engum hætti almannahagsmuni. Ég hef líka tjáð mig um þessi nýjustu gögn sem menn eru núna að tala um og það hafa verið birtar tugir frétta um þau mál. Ég talaði við flesta fjölmiðla um þau mál og gefið út yfirlýsingu út af því. Aldrei á nokkrum tímapunkti hef ég reynt að stöðva fjölmiðlaumfjöllun, hvorki sem varðar þessi ár sem ég var í viðskiptum, persónuleg mál um mig eða annað. Ég bað ekki um þetta lögbann. Þetta lögbann er í raun og veru að koma sér mjög illa fyrir mig. Ég get ekki talað fyrir alla þá sem mér sýnist að Glitnir sé að reyna að vernda. Glitnir, sem er skelin af gamla bankanum í eigu kröfuhafa, stígur hér inn í atburðarás á mjög óheppilegum tíma. Það er eiginlega algjörlega út í hött að menn tali þannig að það sé til þess að hjálpa mér, eða vernda mig. Í fyrsta lagi hefðu menn þá átt að, ef það hefur verið hugsunin, þá hefðu menn nú átt að hreyfa sig eitthvað fyrr, ekki satt? Áður heldur en að allir þessir tugir frétta birtust. En síðan er bara hitt að ég vil vera að tala um allt aðra hluti núna í aðdraganda kosninga heldur en lögbann á fjölmiðla. Ég hef bara enga hagsmuni af því að þetta mál sé svona.“

„Menn spurðu líka, Bjarni …“

„Þetta er beinlínis að koma mér illa að þetta komi á þessum tímapunkti.“

„En þeir spurðu líka; hvað hefur Bjarni Ben gert þessum feðgum sem gerir það að verkum að þeir virðast í öllum sínum vinnubrögðum? Með mann sem heitir Ingi Freyr Vilhjálmsson, sem hefur verið aðalverkfærið eða böðullinn, með blaðamannaskírteinið, til þess að taka á þessu. Og menn velta fyrir sér; hefur einhver ykkar gert þeim eitthvað þannig þetta fólk telur sig eiga ofboðslegra harma að hefna?“

„Sko, hérna, veistu, ég er ekkert að velta því fyrir mér. Það sem ég horfi á er þetta; þegar maður er í þeirri stöðu sem ég er í þá verða menn að sætta sig við að umfjöllun um þá, fjölmiðlaumræða, jafnvel fréttaflutningur, er óvægnari heldur en almennt gerist með fólk. Ég legg upp með því að verja rétt fjölmiðla til þess að flytja fréttir. Ég vil standa vörð um tjáningarfrelsið. Við höfum sem flokkur staðið fyrir fjölmiðlafrelsi í þessu landi, til dæmis börðumst fyrir frjálsu útvarpi á sínum tíma, og það finnst mér vera miklu göfugri baráttumál heldur en það að reyna að verja mig og mína persónu, þegar ég hef sjálfur tekið ákvörðun um að stíga út í  …“

„Fenið!“

„ Ja, ég ætlaði að segja opinbera umræðu eða bara inn á vettvang stjórnmálanna. Þess vegna hef ég aldrei haft tilburði uppi til þess að stöðva umræðu um þessi mál. Þetta er bara hluti af því að vera í stjórnmálum í dag. Þetta getur verið mjög óvægið, já. Stundum mjög persónulegt. Mér hefur fundist margt sem hefur verið skrifað í þessum tiltekna fjölmiðli vera bara hreinar dylgjur, menn geri í því að vera með hálfsannleik, menn skjóti undan upplýsingum sem gefi betri heildaryfirsýn yfir stöðu mála og svo framvegis. En jafnvel þótt menn gefi út slíkan fjölmiðil þá vil ég vernda rétt manna til þess að gera það, og vera til, vegna þess að það er alltaf betra fyrir lýðræðisþróun í landinu, heldur en hitt að þykjast geta setið í dómarasæti og sagt; já þessir eru ágætir, þeir mega tala, þessir eru ekki nægilega góðir, þeir geta ekki haldið áfram að skrifa.“

„Á hvaða punkti Bjarni, þú ert löglærður maður, með framhaldsnám bæði í Evrópu og í Bandaríkjunum, Þýskalandi og í Suður-Flórída, þar sem ég þekki nú dálítið til. Mín spurning er sú; á hvaða tíma hættir tjáningarfrelsið að vera frelsi til tjáningar og hvenær hættir málfrelsið að vera frelsi til að tala og breytist í róg og níð? Ég meina rógur og níður Bjarni, eru út af fyrir sig, hvað eigum við að segja, einhvers konar afbrot. Þú brýtur gegn, rógur rógar, og sá sem er með róg og aðdróttanir svo heldurðu áfram með lygina svo lengi að þú ferð að trúa henni. Á hvaða punkti segja menn, bíddu, ahh. Af hverju kemur svo, nú Þórólfur Halldórsson sýslumaður, hann er þá náttúrlega tengdur inn í Sjálfstæðisflokkinn, sé Bjarnamaður þú veist, og þetta sé allt gert í …“

„Já, já, það er náttúrlega allt gjörsamlega úr lausu lofti gripið. Ég hef ekki verið með nokkrum hætti aðili að þessari lögbannskröfu eða ákvörðun um hvernig það mál fór. Ég ætla bara …“

„Hvenær breytist þetta í róg Bjarni?“

„Já, ég ætla bara að segja við þig þetta; reglan sem þarf að fylgja í þessu er að frelsinu fylgir ábyrgð. Fjölmiðlafrelsinu, tjáningarfrelsinu, fylgir ábyrgð. Að menn þurfi þá líka að sæta því, ef á það er látið reyna, að menn séu dregnir til ábyrgðar fyrir það sem ekki stenst skoðun eða veldur öðrum tjóni. Og þarna erum við líka að tala aftur um það sem ég var að nefna áðan að þegar maður gefur sig í opinber störf þá þarf maður að sætta sig við að það er hægt að ganga nær manni heldur en á við um allan almenning og stundum finnst manni það ekkert sérstaklega sanngjarnt. En ef maður fellir sig ekki við það þá verður maður að fara að finna sér eitthvað annað að gera. Ég hef bara einfaldlega tekið því, ég hef ávallt brugðist við því sem mér hefur fundist að þyrfti að skýra. Ég gerði það bara nýlega, núna þegar menn eru að tala um Sjóð 9. Ég nefni sem dæmi að menn eru með hálfsannleik og koma ekki með alla myndina, mér fannst algjört hneyksli að fjölmiðlar sem fjölluðu um það mál segðu ekki bara strax frá því að Sjóði 9 var lokað á mánudegi og þriðjudegi, svo féll sjóðurinn um sjö prósent á miðvikudegi og ég sel á fimmtudegi eftir að hafa tekið á mig það högg. Auðvitað hlaut það að vera hluti af fréttaflutningi um þetta mál ef menn vildu tala um það sem hefði verið að gerast í þessari tilteknu viku. En ég þurfti að hafa fyrir því að koma því á framfæri, almennt var ekki sagt frá því. Þetta fannst mér ekki sanngjörn málsmeðferð, eða sanngjarn fréttaflutningur, ef menn ætluðu af einhverri sanngirni og yfirvegun að setja sérstakt kastljós á það hvað var að gerast þessa tilteknu viku og hvaða ákvarðanir ég hafði tekið. En þessu svaraði ég bara, gott og vel, maður þarf stundum að taka daga í það og mér finnst vont núna í aðdraganda kosninga að þurfa að vera að eyða tíma í þetta mál. Það er ekkert nýtt í þessum gögnum, það er ekkert sem stenst ekki skoðun. Öll þessi mál, öll þessi skjöl sem ég hef séð að hafa verið birt, nú veit ég ekki nákvæmlega hvað menn eru með undir höndum, en allt sem ég hef séð hefur greinilega komið til skoðunar, til dæmis hjá slitanefnd Glitnis, og hefur aldrei gefið tilefni til einhvers málareksturs eða riftanamála eða neins slíks. Ekkert af öllum þessum málum sem þessir menn hafa verið að birta er þess eðlis að það standist ekki skoðun. Menn geta síðan alveg sagt; er ekki óeðlilegt að menn séu á sama tíma í viðskiptum og þeir eru inni á þingi? Og ég hef svarað því fyrir löngu, löngu, löngu síðan með því að stíga alfarið út úr viðskiptum, jú ég er sammála því.“

„En hvað með, Bjarni, hvað með, þú ert kominn með skráp. Þú ert töffari, ég meina þú ferð ekkert úr jafnvægi þó að einhverjir götustrákar séu að atast í þér.“

Tónlist (eða auglýsingar – ekki gott að segja hvort er).

„En þú átt eiginkonu, þú átt börn og alveg frá Línu litlu, sem er hvað, fimm, sex ára og upp í fullorðið fólk. Þetta reynir á. Ég meina, ég veit ekki, verða krakkarnir yfir einelti í skólum? Verður þú var við það að þetta sé að, þú veist, hvað eigum við að segja, raska ró konunnar þinnar og krakkanna?“

„Já, já. Það eru alveg til dæmi um það. Já, já. Stundum þarf maður að taka fjölskyldufund og aðeins brynja menn fyrir umræðunni og það gildir alveg niður í sex ára. Já, já, það kemur fyrir.“

„Heyrðu, þetta er nóg fyrir mig. Mig langar að tala um efnahagslífið á Íslandi.“

Meiri tónlist (eða auglýsingar).

„Upphaflega notaðirðu þessa bloggsíðu til að kynna skáldsögu sem þá var að koma út, var það ekki?“

„Sem þá kom út. Ég hélt þú vissir þetta.“

„Ég vissi þetta.“

„En spurðir samt?“

„En hvað með bókina sem núna er að koma út? Sem núna kemur út. Þú ætlar ekkert að …?“

„Það lengist reyndar alltaf í að hún komi út, þannig að ég ætla mér alltaf lengri og lengri tíma til að upphugsa kynningu á henni. Og kannski mun líða svo langur tími að ég verð búinn að gleyma þessu öllu þegar bókin loks kemur út.“

„Horfðirðu á Morðsögu í gær?“

„Ég gerði það. Það eru 40 ár síðan ég sá hana síðast.“

„Það eru líka 40 ár síðan ég sá hana síðast.“

„Sem sagt rúm – eða vel útilátin – mannsævi síðan við báðir sáum hana síðast.“

„En hvað er ævi svona bíómyndar löng? Var hún ennþá á lífi þegar Ríkissjónvarpið sýndi hana í gær?“

„Varla. En ég ætla sjálfur (og vil þakka Ríkissjónvarpinu fyrir að aðstoða mig við það) að gera mitt besta til að blása í hana örlitlu lífi – það verður í bók sem kemur út á næsta ári (ekki þessu). Sú bók segir frá atburðum sem gerðust árið 1977, og reyndar líka árið á undan því, sem var 1976.“

„Kannski ótímabært að vera að tala um það núna?“

„Já.“

„En er þetta morðsaga?“

„Hver?“

„Þessi bók sem segir frá atburðum sem gerðust árið 1977.“

„Það er í henni eitt morð. Og fleiri en eitt sjálfsmorð. Reyndar er eitt sjálfsmorðið misheppnað – en sjálfsmorð engu að síður.“

„Hvernig getur sjálfsmorð verið misheppnað?“

„Það getur það ekki. En í bókinni er það samt misheppnað. Slíkur er máttur skáldskaparins, eins og Guðbergur Bergsson, og eflaust fleiri myndu orða það.“

„Eins og þú varst sjálfur rétt í þessu að orða það.“

„Akkúrat: slíkur er máttur skáldskaparins. En talandi um annan skáldskap …“

„Þriðjungur íslensku þjóðarinnar sá þessa mynd í bíó á sínum tíma.“

„Morðsögu?“

„Já.“

„Sá tími var líka tími þeirrar þjóðar sem þá var. En nú að hinum skáldskapnum. Ég hefi fengið nokkrar bækur í hendurnar á síðustu vikum.“

„Ekki þó morðsögur?“

Almennur hlátur.

„Jú, auðvitað eru í þeim einhver morð, en ekki samt á sama hátt og í væntanlegri morðsögu íslensks morðsöguhöfundar sem ég heyrði lesið upp úr fyrir nokkrum vikum – það var á bókmenntahátíðinni í Iðnó. Þar endaði fyrsti kaflinn á því að lík kom undan snjónum.“

„Bara eins og krónurnar sem koma undan snjónum?“

„Já, er það ekki? Stundum koma krónur undan snjónum, og stundum lík. Í þessari óútgefnu bók sem ég heyrði lesið upp úr í Iðnó var það lík sem kom undan snjónum. Það gerðist í lok fyrsta kaflans. Þannig að ég geri ráð fyrir að aðrir kaflar bókarinnar, frá og með númer tvö, muni segja frá því hver kom líkinu fyrir undir snjónum – en kannski snjóaði ofan á líkið eftir að það var drepið? Hugsanlega var líkið löngu dautt þegar það var drepið. Kannski líka sá sem drap það? (Þessi „lestur“ minn á óútkominni „Iðnó-bók“ hlýtur að vera undir áhrifum frá öðrum lestri – lestri á nýjustu Booker-verðlaunabókinni, Lincoln in the bardo – og nú tek ég fram að almennt forðast ég eins og eldinn – hinn heita eld – að lesa Booker-verðlaunabækur strax og þær eru orðnar Booker-verðlaunabækur – ég bara stóðst ekki freistinguna að þessu sinni – fékk eintak lánað á Landsbókasafninu, og sé ekki eftir því.)“

„Við munum fylgjast með þegar bókin kemur út.“

„Áttu við þegar „Iðnó-bókin“ kemur út?“

„Einmitt. Við verðum að komast að þessu.“

„Hverju?“

„Já, þú meinar. Nú er ég búinn að steingleyma því.“

„En hvaða bækur aðrar ætlaðirðu að tala um?“

„Ég er líka búinn að gleyma því. Við tölum allt of mikið. Nei, ég er ekkert búinn að gleyma því. Ég ætlaði að tala um Ko Un ljóðasafnið sem var að koma út í þýðingu Gyrðis Elíassonar. Sorgin í fyrstu persónu. Ko Un er enn eitt ljóðskáld heimsins sem maður kynnist í gegnum þýðingar Gyrðis. Ég er ekki frá því að þarna sé komið mitt „uppáhalds“.“

„Áttu þá við Ko Un?“

„Já. Og nú er ég ekki að grínast. Það er hugsanlegt að eitthvert smá grín hafi fylgt með í „lestri“ mínum á „snjólíkinu“ sem lesið var um í Iðnó; en hér (í tilviki Ko Un) er ekkert grín á ferðinni, nema auðvitað húmorinn sem býr í ljóðum Ko Un. (Maður treystir sér ekki til að beygja nafnið Ko Un. Í ljóðum Kos Un hljómar ekki vel. En maður lifandi (vs. líkið í snjónum í lok fyrsta kafla „Iðnó-morðsögunnar“) – hér er fínt ljóðskáld á ferðinni. Og ekki spillir formáli þýðandans, þar sem hann dregur upp „lifandi“ fyrstuhandar mynd af hinu suður-kóreska skáldi frá hóteli í Lillehammer, Norge – þeir voru samtímis á hótelinu, þýðandinn og ljóðskáldið, án þess þó að tala saman; en myndin sem birtist af þeim síðarnefnda í formálanum segir mun meira en hundrað eða þúsund orð (þótt auðvitað sé um að ræða svolitla mótsögn hér, því myndin af Ko Un er vissulega dregin upp með orðum). En vegna þess að ég er sjálfur maður fárra orða …“

„Já, er það?“

„… þá ætla ég að láta staðar numið hér, en benda þeim mun ákafar á þessa nýútkomnu bók frá Dimmu, Sorgina í fyrstu persónu.“

„Voru ekki að koma út fleiri þýðingar frá Dimmu?“

„Jú, ég var einmitt að lesa eina þeirra: Síðasta úlfinn eftir László Krasznahorkai. En meira um þá bók síðar. Og meira um fleiri bækur fljótlega, t.d. Heilaskurðaðgerðina eftir Dag Hjartarson. Og Stór olíuskip eftir Jónas Reyni Gunnarsson. Og rússnesku smásögurnar sem Áslaug Agnarsdóttir þýddi. Ég þarf að fara að gefa aðstoðarmanni mínum vatn að drekka. Blátt vatn – hann lítur ekki við öðru.“

„En hvað með Lincoln-bókina sem þú minntist á?“

„Var það ég sem minntist á hana – varst það ekki þú?“

„Getur verið. En það er bók sem þarf að tala um.“

„Helst þegar búið er að lesa hana.“

„Þú ert sem sagt ekki búinn með hana?“

„Nei, ertu ekki kominn á bls. 200 og eitthvað?“

„Jú. Rúmlega 100 eftir.“

„En það var ansi gaman að koma inn í plötubúðina í Morðsögu í gærkvöldi (svo talið sé leitt að öðru).“

„Algerlega. Ég er ekki ennþá kominn út úr henni.“

Róttækur óheiðarleiki

(Jón Trausti Reynisson í útvarpsþættinum Vikulokin í Ríkisútvarpinu fyrir hádegi)

„Myndin í aðalfærslunni birtist án texta. Var það ætlunin?“

„Góð spurning. Nei, í raun var það ekki ætlunin. Ég hafði verið að hugsa um að setja við hana texta á borð við Hvað er innan í Sjálfstæðismanni? – ég var nefnilega með hugann við lagið eftir The Cramps, What´s inside a girl? – það hefur hljómað í höfðinu á mér eftir að Vilhjálmur Bjarnason fjárfestir tók tölvuna sína upp af borðinu og rauk út af fundinum – en svo fannst mér það ó-þarfi, auk þess að vera ó-sanngjarnt, bæði gagnvart Sjálfstæðismönnum og þeim sem kynnu að velta fyrir sér spurningunni.“

„Ó-sanngjarnt? Hvað áttu við?“

„Góð spurning. Þú átt við hvort mér finnist ó-sanngjarnt að Sjálfstæðismaður sé neyddur til að horfa inn á við – að hann gæti ó-vart gert sér grein fyrir því hvað er þar að finna? Séð sjálfan sig?“

„Góð spurning. Eða réttara sagt: góðar spurningar. Átti ég kannski við að …“

„Það er ég sem á að spyrja að þessu.“

„Já, auðvitað. En skiptir það einhverju máli?“

„Góð spurning.“

„Á ég ekki bara að spyrja þig?“

„Gjörðu svo vel.“

„Ég á við að aðrir en Sjálfstæðismenn muni kannski gera sér þann ó-leik að horfa inn í sortann sem býr innan í Sjálfstæðismanni. Að þessir „aðrir“ kunni að fyllast ó-hugnaði – jafnvel fara að hugsa ó-heppilegar hugsanir. Heldurðu að það geti verið?“

„Góð spurning.“

„Er það? Er það virkilega góð spurning?“

„Ég bara veit það ekki. Þú átt við hvort spurningin Er það virkilega góð spurning? sé góð spurning?“

„Góð spurning. Jú, það var það sem ég átti við.“

„En hvað með að setja bara The Cramps á fóninn?“

„Góð spurning.“

„Er það ekki bara?“

„Engin spurning.“

“I think fiction writing which does not acknowledge the uncertainty of the narrator himself is a form of imposture which I find very, very difficult to take. Any form of authorial writing where the narrator sets himself up as stagehand and director and judge and executor in a text, I find somehow unacceptable. I cannot bear to read books of this kind.” – W. G. Sebald

 

 

 

 

„Ég kíkti aftur í viðtalið í Fréttablaðinu.“

„Við Sigurð Kristin?“

„Já. Ég gleymdi að minnast á áðan að staðurinn þar sem hann vann í Kaupmannahöfn er þriggja Michelin-stjörnu staður. Geranium.“

„Aldrei komið þangað.“

„Ekki ég heldur. Og staðurinn í Finnlandi – eða á Finnlandi (ef það er þannig) – hefur eina Michelin-stjörnu.“

„Hefurðu komið þangað?“

„Nei.“

„En í Grillið? Eða á Grillið? Hefurðu komið þangað?“

„Jú, reyndar. En það er orðið ansi langt síðan.“

„Hversu langt?“

„Lengra en ég man. Jú, ætli það hafi ekki verið á ofanverðum níunda áratug síðustu aldar.“

„En það var sem sagt í Olo – eða á Olo – sem Sigurður var varaaðstoðaryfirkokkur?“

„Já. Ég ætti að vita það, nú þegar ég er búinn að lesa viðtalið tvisvar.“

ps. það er kannski ástæða til að nefna það aftur að meðfylgjandi ljósmynd tengist ekki þeim veitingastöðum sem minnst er á í færslunni hér að ofan, og ekki heldur í færslunni fyrir neðan, sem sagt hvorki í aðal- né aukafærslunni

 

 

 

 

„Ég las viðtal við matreiðslumanninn Sigurð Kristin Laufdal Haraldsson í Fréttablaðinu í morgun.“

„Hver er það?“

„Sigurður Kristinn?“

„Sagðirðu ekki Sigurður Kristinn Laufdal Haraldsson?“

„Jú. Hann er byrjaður að vinna í Grillinu á Hótel Sögu. Eða á Grillinu. En hann vann áður á veitingastöðum í Kaupmannahöfn og í Finnlandi. Eða á Finnlandi – ég veit ekki hvort er. Hann var varaaðstoðaryfirkokkur þar – á veitingastaðnum Olo.“

„Varaaðstoðar…?“

„Varaaðstoðaryfirkokkur.“

„Í Olo? Ég meina: á Olo?“

„Já. Hann var varaaðstoðaryfirkokkur þar.“

„En ekki á Grillinu?“

„Meinarðu hvort hann hafi verið ráðinn sem varaaðstoðaryfirkokkur á Grillinu?“

„Já, ég meinti það.“

„Ég er ekki viss um að það hafi komið fram í viðtalinu. Ég þyrfti eiginlega að lesa það aftur.“

ps. meðfylgjandi ljósmynd tengist ekki þeim veitingastöðum sem minnst er á í samtalinu hér að ofan

„Endurtekið efni.“

 

 

 

 

„Ég þekki að minnsta kosti sjö – nei, átta, hugsanlega níu – einstaklinga sem munu herðast í stuðningi sínum við Sjálfstæðisflokkinn, nú þegar sýslumaður hefur sett lögbann á umfjöllun Stundarinnar, Reykjavík Media og Guardian (Guardian?!!!) um fjármálaóreiðu starfandi forsætisráðherra (fyrrv. fjármálaráðherra!???). Ég veit að „ég“ er ekki „margir“, en mér reiknast samt til að það megi margfalda töluna sjö til níu með einhverri mun hærri tölu, svo hárri að fylgi Sjálfstæðisflokksins mun stóraukast frá því sem var (í síðustu könnun) – það mun enda í að minnsta kosti 29 til 33% þegar talið verður upp úr kjörkössunum.“

„Hún er ekki að aukast, bjartsýnin, frá því síðast.“

„Nei, enda var þá ekki búið að segja frá þessu með lögbannið. Svona hlutir vinna alltaf með þeim sem „verða fyrir þeim“ (í skilningnum „setja lögbannið á“). Birgir Ármannsson og B. Níelsson eiga eftir að stórgræða á þessu. Líka Guðlaugur Þór (starfandi utanríkisráðherra), sérstaklega ef hann bætir aðeins í þjáningarsvipinn sem honum hefur tekist að koma sér upp á síðustu árum.“

„Þannig að Valhallarfálkinn er ekkert að lækka flugið?“

„Síður en svo. Við sjáum ekki lengur í hann, svo hátt er hann floginn.“

„Er þá ekki bara kominn tími á Bud Powell?“

„Ég held það.“

 

 

 

 

„Ásmundur Friðriksson ER Sjálfstæðisflokkurinn. Og öfugt.“

„Fálkinn á klöppinni?“

„Stendur fálkinn á einhverju?“

„Nei, kannski ekki. Hugsanlega er hann bara á flugi.“

„Hann er allavega á miklu flugi núna. Eins og Ásmundur sjálfur, rock solid Sjálfstæðismaðurinn, sem baðar út vængjunum, grimmur á svip, en um leið einhvern veginn glaðbeittur og staðfastur, og umfram allt þéttur í sínu: Stöðugleikinn fljúgandi.“

„Þar hittirðu naglann á höfuðið: Hinn fljúgandi stöðugleiki.“

„R. er að leggja lokahönd (svakalegt orð, lokahönd – hljómar eins og náðarhögg) á franska þýðingu á skáldsögunni Sögumaður. Við höfum talað svolítið saman um frönsku ljóðatilvitnanirnar í sögunni, sem eru aðallega í Apollinaire, Tristan Corbière og Blaise Cendrars, og R. fannst svolítið skrítið að móðir G. („ég“ afturábak, eins og hefur alltaf sagt sig sjálft, þótt G. sé langt frá því að vera ég) skuli hafa haft saumaklúbb inni á heimilinu á Lynghaga (þar sem foreldrar G. eiga heima – eða áttu; þau eru kannski dáin núna). R. finnst þetta ekki í karakter móðurinnar. Ég þurfti svolítið að verja þennan þátt í minni „persónusköpun“ – ég skil hvað R. á við, en bakka samt ekki með að móðir G. hafi getað haft saumaklúbb. (Ég spurði R. hvort orðið „saumaklúbbur“ væri til á frönsku, en auðvitað var svarið nei.) Það sem truflar mig hins vegar mest við athugasemdir R. er að í hans upplifun á bíómyndinni La Grande bouffe, myndinni sem segja má að sé ein af persónum bókarinnar um G., er að rúllukragabolur (eða -peysa) Michels Piccoli sé ekki bleikur. Við ræddum svolítið um litinn bleikan – bleikur er auðvitað ekki það sama og bleikur, osfrv. – en ég tel mig vera alveg vissan um að rúllukragabolur Michels hafi verið bleikur, sem rímar náttúrlega svo vel við svínshausinn sem hann hefur á loft í senunni þegar flutningabíllinn frá slátraranum kemur í húsið til þeirra – í hús Philippes. R. sá þetta samt á annan hátt; að bolurinn hafi ekki verið bleikur. Í lokasenu Michels Piccoli, rétt áður en hann deyr á svalahandriðinu, er hann klæddur hvítu kaðlaprjónspeysunni sem Marcello heitinn skildi eftir sig, og kannski er R. eitthvað að láta það trufla sína litaskynjun varðandi áðurnefnt vandamál. (Því vissulega er þetta vandamál, að höfundur og þýðandi bókar sjái ekki rúllukragabol í sama lit.) Ástæðan fyrir því að ég er að gera þetta að færslu (sem þar að auki er aukafærsla) – það er nákvæmlega engin raunveruleg þörf á þessu (er þörf á einhverju yfirhöfuð?) – er sú að ég hef notið aðstoðar við að skrifa færsluna frá aðstoðarmanni mínum Basil; og ekki bara það, heldur erum við Basil staddir „undir himninum“ – án þaks yfir höfuðið – við hlustum á lækjarnið í íslenskri sveit, og ég er alveg við það að láta eftir þeirri freistingu að kveikja í rúllaðri sígarettu – ég er hársbreidd frá því að skrá mig inn á facebook til að fleiri geti notið þess með okkur (okkur Basil) að við séum að „njóta lífsins“. En þar set ég mörkin. Ég virði skoðun Jóhannesar Kjarval á því öllu saman. Við Basil erum alls ekki að njóta lífsins. Við erum að fylgjast með skýjunum færa sig úr stað. Honum leiðist reyndar svo mikið „í vinnunni“ þetta augnablikið að hann er hlaupinn í áttina frá ánni – mig grunar að hann sé að gæla við þá hugmynd að músarrindill verði á vegi hans, nær húsinu. Það var þar (út um gluggann) sem hann sá rindil fyrr í morgun. Ég trúi því samt ekki upp á hann að hann hafi í hyggju að aflífa rindilinn.“

„Er þetta allt og sumt? Is that all? Þú hefur ekki hlustað á hádegisfréttirnar í Ríkisútvarpinu í dag?“

„Jú, ég gerði það. Og þess vegna er mér núna skapi næst að undirrita þessa tölvufærslu með eiginhandaráritun minni, helst tvisvar, ef ekki oftar, og fagna því um leið að Þjóðfylkingin (íslenska) hafi notað þá sömu aðferð í því skyni að mega bjóða fram til alþingis. En ég er ekki á leiðinni þangað (á alþingi) – ég er á leiðinni upp á Strút.“

„Sem er hvar? Strútur?“

„Bara hérna rétt hjá.“

ps. meðfylgjandi er ljósmynd frá því í dag af Litlafljóti, „burðarfljótinu“ í væntanlegri bók frá Bjarti um það hvernig á ekki að yrkja.

„Gesundheit?“·

„Ég er kominn upp í sveit, þannig að nú þarf ég ekki að hafa áhyggjur af heilsunni í bili. Ég horfi bara til jöklanna og hugsa: Það eru þeir sem eru veikir, ekki ég. Svo er áin byrjuð að renna aftur, eftir sumarlangt hlé. Reyndar fór hún af stað, af veikum mætti, einn daginn í sumar, en rann þá ekki lengur en sirka sólarhring. Kannski bara til að minna sjálfa sig á að hún væri á, en ekki eitthvað annað. Allt þetta leiðir hugann að því að ef til vill er ég spámaður í eigin föðurlandi. Ég lýsti því nefnilega yfir um daginn – það var eitthvað í tengslum við fótboltaleikinn á Laugardalsvelli milli Íslendinga („strákanna okkar“, „hú-mannanna“) og Kosóvó„strákanna“ – að enginn væri spámaður í sínu eigin föðurlandi. En það er bara ekki rétt. Það lítur út fyrir að ég sé sá maður: spámaðurinn í föðurlandinu. Því einnig um daginn spáði ég því að Sjálfstæðisflokkurinn myndi fá fleiri atkvæði frá landsmönnum í kosningunum 28. okt. nk., fleiri en Vinstri græn; og nú er að koma á daginn í skoðanakönnunum að sú verði niðurstaðan. Kannski var ég með hugann við fylgi þessara tveggja flokka (eða samtaka) þegar ég spáði því að úrslitin í Ísl./Kos.-leiknum yrðu 1 – 1? Sjálfstæðisflokkurinn 1 – Vinstri græn 1. En svo urðu úrslitin í leiknum 2 – 0. Og þetta held ég nefnilega að verði úrslitin upp úr kjörkössunum núna í lok mánaðarins: Sjálfstæðisflokkurinn 2 – Vinstri græn 0.“

„Þú ert ekki sérlega bjartsýn manneskja.“

„Ég er ekki einu sinni viss um að ég sé manneskja.“

„En þú ert samt búinn að stíga út í ána?“

„Já. Tvisvar. Mér tókst að afsanna orð Heraklítosar, um að enginn stigi tvisvar í sama lækinn. Því fyrr í morgun gerði ég einmitt það: ég steig tvisvar út í Litlafljót. Það var nákvæmlega sama fljótið í bæði skiptin, þótt vatnið sem ég steig út í fyrst væri runnið burt þegar ég steig aftur út í. Litlafljót hélt áfram að vera Litlafljót – það breytti ekki um nafn á þeim tíma sem leið milli þess að ég steig fyrst út í rennslið, og síðan aftur.“

„Þegar ég horfi út um gluggann, á albönsku og makedónsku byggingaverkamennina negla vinklana í mótatimbrið á áttundu hæð hússins sem enn hefur ekki verið sett ofan á þak, þá geri ég mér grein fyrir að ég þarf sjálfur að „negla mína vinkla“ í uppbyggingu dagsins, að öðrum kosti muni dagurinn liðast í sundur, eins og framsóknarflokkar þessa lands. Ég hef allt of mörgum ólíkum hnöppum að hneppa í dag; ég verð að halda mjög vel á spöðunum til að hver hnappur lendi í réttu gati; og þess vegna ætla ég að grípa til „stafaruglsins“ frá í fyrradag, og láta líta svo út fyrir að það sem Jóhann Helgi Heiðdal segir þar sé einmitt það sem ég hafði hugsað mér að segja við þig núna.“

„Mig?“

„Já, eða … Kannski er ég ekki sammála öllu sem JHH segir um nýfæddan nóbelshöfund heimsins – til dæmis fjallar hann ekkert um hina stórkostlegu bók Óhuggandi (Unconsoled) – en það er bara svo margt umhugsunarvert í þessari grein að hún er margfalt þess virði að lesa. T.d. þetta um nóbelsverðlaunahafann á undan Kazuo Ishiguro.“

„Bob?“

„Ég verð alltaf hræddur þegar ég heyri þetta nafn.“

„Ég líka. En hérna er „stafaruglið“ frá því í fyrradag:

Nóbelsverðlaunin í bókmenntum 2017: Kazuo Ishiguro

Gesundheit.“

„Ég frétti að þú hefðir fengið bréf frá Áslaugu varðandi rússneska orðið sem þú varst að bögglast með.“

„Jú, það er rétt.“

„Og að þú hefðir algerlega verið „nappaður í bakaríinu“?“

„Stendur heima. Ég held að það sé ekki hægt að orða það öðruvísi.“

„Og hvað? Einhverjar staðreyndavillur?“

„Það má segja það, þótt auðvitað séu reglur tungumálsins ekki ófrávíkjanleg lög – jafnvel ekki reglurnar í rússnesku. Tungumálið er auðvitað valdatæki, eins og við vitum, rétt eins og skammbyssan sem yfirboðarinn beinir að gagnauga undirmannsins; og ég ætla ekki að láta „málið“ stjórna mínu lífi, hvort sem það er rússneska, enska eða Old Norse (svo ég taki bara þrjú dæmi um tungumál heimsins). Ég ætla að standa í lappirnar!

„Kannski „standa heima“ í lappirnar …?“

„Ef því er að skipta, já. Ég er „heima“ núna. En í sambandi við þetta bréf sem ég fékk, þá er ekki hægt að neita því að stafsetning mín á hinu rússneska orði mozhno var kolröng. Það er að segja ef eitthvað er að marka mína (óumbeðnu) heimild fyrir því. Mér varð á að stafsetja það svona: mojsna, eins og þú hlýtur að muna, en auðvitað er það ekki stafsett þannig. Það er stafsett svona: mozhno. Að minnsta kosti skv. reglum ísl. málnefndar. En hvað hefur ísl. málnefnd með þetta að gera? Við erum að tala um rússnesku, ekki Old Norse. Ég ætla svo sem ekki að vera að hengja mig í þessi smáatriði (sbr. hið fyrrnefnda, að ég ætli ekki að láta reglur tungumálsins stjórna mér, hvorki gjörðum mínum né hugsun); en hitt er annað mál að hið svokallaða mozhno getur líka þjónað sem svar við spurningunni „Mozhno?“ Þetta er allt spurning um tónfallið. Þegar maður er á þeim buxum að spyrja, þá spyr maður „Mozhno?“, í merkingunni „Má ég?“ eða „Má þetta?“ eða „Er það í lagi?“ og svo framvegis; og vilji maður svara þeirri spurningu, nú þá breytir maður bara um tónfall, en segir samt sem áður „Mozhno“ – í merkingunni „Já já, það má.“ Eða „Alveg sjálfsagt mál,“ osfrv.“

Stutt þögn.

„Ég tók eftir því að í gær – það var eftir að flugvélin kaffærði samtal okkar um nýja popplagið – að þá allt í einu „leið dagurinn“; mig minnir að það hafi verið orðað eitthvað á þá leið að „svo hafi dagurinn liðið“.“

„Það er rétt. Þetta fór ekki heldur framhjá mér. Mér varð reyndar hugsað til setningar úr bók eftir Halldór Laxness, þegar ég sá þessi orð, „Svo leið dagurinn“. Eða, eins og það var víst: „Svo líður dagurinn“. Þetta minnti mig á setningu úr Íslandsklukku Halldórs Laxness, setningu sem er í mínum huga einhver sú eftirminnilegasta í öllum Halldóri Laxness (jafnvel þótt hún komi ekki úr Kristnihaldi undir Jökli). Það er reyndar orðið ansi langt síðan ég las Íslandsklukkuna, og ég man ekki alveg hvar þessi setning kemur fyrir í bókinni; og kannski kemur hún ekkert fyrir í henni: ég man að ég leitaði að henni fyrir nokkrum árum, með því að fletta hratt í gegnum bókina – ég vissi, eða þóttist vita, að setningin væri í lok eins kaflans – en ég fann hana ekki. Ég þarf að leita aftur. En ef við gefum okkur að minni mitt sé virkt 30 ár aftur í tímann, þá var setningin í Íslandsklukkunni svona: Svo sarð hann konuna. Auðvitað eru fleiri minnisstæðar setningar í þessari bók, ekki síst úr munni Péturs þríhross á miðilsfundinum, en …“

„Bíddu nú við! Pétur þríhross kemur ekki fyrir í Íslandsklukkunni.“

„Hvar kemur hann fyrir?“

„Það er ekki miðilsfundur í Íslandsklukkunni.“

„Ég held samt að þessi setning um konuna (og væntanlega Jón Hreggviðsson; það hlýtur að vera hann sem er falinn á bakvið hann í setningunni) sé sú sterkasta í Íslandsklukkunni. Og til þess að gera í öllum Halldóri Laxness.“

„Það getur hugsast. Það má alveg vel vera. Svo leið dagurinn.“

„Í dag?“

„Ég er að tala um það sem á eftir að gerast.“

„Dagurinn er nú reyndar varla byrjaður að líða. Mér finnst eins og hann fari einhvern veginn allt of hægt af stað.“

„Þá er bara að hraða á honum. Smá músík á fóninn?“

„Mozhno.“

„… en þú ert ekkert hræddur við að segja of mikið? Of oft?“

„Ég veit ekki hvernig mér ætti að takast það. Ég hef ekkert að segja. Það er frekar að ég hafi tilhneigingu til að segja of lítið.“

„En of oft?“

„Og of oft, já.“

Samtalið á sér stað í skóginum nálægt flugvellinum.

„Og of oft? Heyrði ég rétt? Þetta er ábyggilega einhver verst formaða setning íslenskrar tungu frá því íslensk tunga varð til.“

„Varð til? Hvenær varð hún til?“

„Þegar Þórbergur samdi kvæðið um Seltjarnarnesið.“

Flugvél býr sig undir að hafa sig á loft á flugbrautinni rétt hjá – sá undirbúningur hljómar (og lyktar) nánast eins og mótmæli við fullyrðingunni um Þórberg.

„Já. Ég var reyndar að hugsa um það í gær að láta fólk (lesendur þessa texta) vita hvað rússneska orðið mojsna þýðir. Þetta er ábyggilega ekki rétt stafsett hjá mér, en ég komst að því í gær hvað þetta orð á rússnesku þýðir; ég er nefnilega búinn að heyra það sagt svo oft þegar ég hlusta á rússnesku talaða, núna síðast þegar ég heyrði á tal rússnesks viðskiptamanns á veitingastað í ónefndri borg; hann sat við borðið, einn síns liðs, með kaffibolla fyrir framan sig, og talaði í farsímann sinn viðstöðulaust, ábyggilega í hálftíma, þrjú korter; og mér fannst beinlínis grunsamlegt hversu oft hann sagði orðið mojsna (eða hvernig sem það er skrifað). Og ég hugsaði með sjálfum mér (því varla hugsaði ég það með einhverjum öðrum) að mojsna hlyti að vera eitthvert mjög mikilvægt orð í viðskiptaheiminum rússneska (þótt ekki væri þessi maður, og heldur ekki ég, staddur á rússneskum veitingastað). En svo fékk ég að vita í gær – nei, það var í fyrradag – hvað orðið mojsna þýðir. Ég spurði Áslaugu að því, þegar ég fór á Vesturvallagötuna til að ná í nýju bókina hennar með rússnesku smásögunum. (Meira um þá bók síðar.) Mojsna þýðir „má ég?“, eitthvað svoleiðis. Og í fyrrakvöld, þegar ég fylgdist með íslenska fótboltalandsliðinu vinna sér inn þátttökurétt í HM í Rússlandi á næsta ári, hugsaði ég sem svo (aftur með sjálfum mér): Þetta orð á eftir að nýtast Íslendingum vel þegar þeir flykkjast til Rússlands næsta sumar til að fylgjast með öllum Aronunum og Hannesunum tækla alla útlensku fótboltamennina í Sankti Pétursborg eða Murmansk. „Mojsna, por favor?“ Ég geri mér grein fyrir að rússneskukunnátta mín nær ekki yfir mikið fleiri orð en mojsna, en ég myndi samt skilja svar Rússanna (næsta sumar) við beiðnum Íslendinganna þegar þeir síðarnefndu segðu – og munu segja – mojsna í gríð og erg þegar þeir verða komnir til Pétursborgar eða Murmansk. Ef Rússarnir segja da, þá þýðir það já; en ef svarið verður njet, þá þýðir það nei.“

„En þú hafðir ekki spáð Íslendingunum sigri í leiknum í fyrradag, var það?“

„Nei, ég ákvað að hafa rangt fyrir mér. Auk þess sem enginn er spámaður í sínu eigin föðurlandi. Og þaðan af síður um sitt eigið föðurland.“

Svo víkja þeir talinu að nýjasta lagi Gunnars Þórðarsonar (við texta Hallgríms Helgasonar), en þá er hávaðinn í flugvélinni frá því áðan orðinn svo mikill (og lyktin eftir því) – það er eins og vélin nái ekki að lyfta sér af flugbrautinni – að það heyrast ekki orðaskil; orðin beinlínis drukkna í „samgöngulátunum“.

„En …“

„Það er nú meira …“

„Alger sm …“

Svo líður dagurinn.

Ansi var „maðr“ nálægt því: ég spáði tveimur mörkum í leiknum í kvöld (1 – 1), nema að þau röðuðust öðruvísi en ég hafði ætlað. Maðr er orðinn enn meiri áhugamaður um Ísland en áður; það eina sem maðr óttast núna er að Sjálfstæðisflokkurinn græði á þessu eftir tæpar tvær vikur. En slíkar áhyggjur eru allt í einu gleymdar núna – þangað til á morgun. (Núna er maðr svolítið að rifja upp sinn eigin feril í „knattspyrnunni“, þannig að þessi færsla verður ekki mikið lengri en þetta – maður verður að hafa smá tíma fyrir eftirsjá og hugsanir um glötuð tækifæri.) Af svölunum í fjármálahverfinu (áðan) sá maðr flóðljósin á Laugardalsvelli, og … (nú er verið að draga mig út á svalir til að fagna aftur – úr fjarlægð – þannig að þetta verður ekki lengra í bili).

Fyrsta kosningaspá Næsta kafla (í aðdraganda alþingiskosninga 2017): Sjálfstæðisflokkur 28,5%, Vinstri græn 26%, Alþýðufylkingin 0,02% – ég treysti mér ekki enn sem komið er að segja til um úrslit hjá öðrum flokkum, en atkvæðin munu skiptast nokkuð jafnt á milli þeirra, þótt ég búist ekki við að Dögun fái mörg atkvæði. Björt framtíð fær þó líklega eitthvað á bilinu 2 til 3% atkvæða, og Framsóknarflokkur (eða það sem eftir er af honum) 7,3%. Ætli Samfylkingin fái ekki 12,5%, nú þegar Guðmundur Andri er allt í einu hættur að skrifa pistla í Fréttablaðið. Og Píratar – ég treysti mér ekki alveg til að spá til um þá. Ég giska á 13% (því enn – sem á kannski eftir að breytast, því ég er á „fleygiferð“, eins og ég heyrði í Ríkisútvarpinu að Morgunblaðið hefði sagt um fylgi flokkanna; að fylgið væri á fleygiferð – því enn stendur hugur minn til þess að kjósa þá, Píratana – en eins og ég sagði: það gæti breyst). Miðflokkur Sigmundar Davíðs og nafna míns Gunnars fær 24 atkvæði. (Þegar maður hugsar um Miðflokkinn verður manni óhjákvæmilega hugsað til hljómplötunnar sem Smekkleysa gaf út fyrir mörgum árum, ef ekki áratugum, með hljómsveitinni Exem. Mig minnir að platan hafi kallast Kjötflykkið eða Kjötsneiðin – það hafði að minnsta kosti eitthvað með kjöt að gera. En „það sagt“, eins og ég heyrði konu segja í Ríkisútvarpinu nýlega, eða hugsanlega Ríkissjónvarpinu, þá gæti ég vel trúað að Miðflokkurinn fái þessi 20 atkvæði plús sem ég spáði honum, jafnvel 20% atkvæða, ef því er að skipta.) Eitthvað er ég samt hræddur um að ég hafi verið aðeins of örlátur á prósenturnar í þessari spá minni. Ég treysti mér ekki í augnablikinu til að leggja þær saman, en mér kæmi ekki á óvart að þær væru orðnar eitthvað fleiri en 100. En höfum í huga að auðvitað er þetta bara fyrsta spá – það koma fleiri þegar nær dregur kosningum. Staðan er allavega þessi í augnablikinu: Sjálfstæðisflokkur fær flest atkvæði, og Flokkur fólksins (sem ég gleymdi að nefna hér að ofan) fær næstflest atkvæði, eða eitthvað á bilinu 27 til 28%. Þetta myndi þýða að Sjálfstæðisflokkur og Flokkur fólksins gætu myndað saman ríkisstjórn. Sem væri í raun eðlilegt, því þá gætu „vinstri“ flokkarnir haldið áfram í sínu, eins og ekkert hefði í skorist. En þá að öðru (og áður en kemur að því ætla ég líka að spá fyrir um úrslit fótboltaleiksins í kvöld. Ég spái jafntefli, 1 – 1 eða 0 – 0. Ég vona samt að Ísland vinni Kosovó – ég er áhugamaður um Ísland). Og þá loks þetta „annað“. Eins og mig grunaði (og vissi reyndar), þá var engin tölva „fyrir mig“ í London, þar sem ég dvaldi í vikunni sem leið. Ég fékk að vísu svolítil afnot af tölvu annars aðila sem bjó á hótelherberginu, en þau afnot, eða sá tími sem maður ætlar sér, eða gefur sér, þegar maður er á „lánstíma“, dugði einhvern veginn ekki til að ég færi að „beita mér“ á nokkurn hátt, eða læsi af einhverju viti það sem ég fletti upp í tölvunni. Ég einbeitti mér frekar að því að lesa dagblöðin sem fengust gefins í móttökunni – og þar las ég ýmislegt. Ég las svo margt í blöðunum að ég er búinn að gleyma því öllu. Allt annað frá þessum dögum man ég þó, t.d. orð leigubílstjórans um að ég hefði rétt misst af Karli Bretaprinsi þar sem hann var að koma í Buckinghamhöll til að snæða kvöldverðinn með fjölskyldunni – það hefði ekki munað nema nokkrum sekúndum að við, ég og leigubílstjórinn, hefðum séð Karl koma í höllina; hann kæmi þangað alltaf á slaginu fimm). Annað af því sem ég man frá síðustu dögum er að ég fékk tölvupóst sendan frá starfsbróður mínum í greininni, um að ég hefði heyrt rétt textann í Allianz-auglýsingunni sem ég minntist á fyrir stuttu; hann, starfsbróðirinn, meira að segja sendi mér sjónvarpsauglýsingu á tölvutæku formi þessu til staðfestingar (sem ég náði að skoða í „lánstölvunni“ á hótelherberginu). Lesendum til upprifjunar var textinn í Allianz-auglýsingunni svona: „Því miður vitum við ekki hvenær lífið tekur enda.“ Ég hafði haft einhverjar áhyggjur af því að ég færi ekki rétt með textann þegar ég nefndi hann um daginn, ekki síst vegna þess að þegar ég heyrði hann hafði ég snúið baki í sjónvarpstækið; en nú er sá vafi úr sögunni – ég heyrði rétt. Ég ætla að enda þetta á þeim upplitsdjörfu nótum. Og hafa smá músík – en bara smá:

Ég veit það er fáránlegt – og eiginlega stenst það ekki skoðun – að þáttastjórnandi sé að fara burt í nokkra daga, þar sem enga tölvu er að finna, og hann hefur enn ekki látið uppi hver hljómsveitin er sem hann fékk lánaða á bókasafninu (og nú er hann ekki að tala um Antony and the Johnsons). Honum finnst þó ástæða til að nefna að hann var ekki að „uppnefna“ einn eða neinn þegar hann hnikaði til stöfum í orðinu starafugl – hann þóttist vera með það alveg á hreinu að starafugl væri anagram af orðinu stafarugl. En kannski er það bara alls ekki svo. Bara alls ekki – það kannski stenst bara ekki nokkra einustu skoðun. En þegar ég hugsaði um orðið anagram, þá poppaði allt í einu upp orðið analgram, og mér fannst að slíkt orð hlyti að hafa einhverja merkingu (líka). Nú hef ég að vísu ekki tíma til að vera að velta þessu lengi fyrir mér, ég er á förum eins og áður sagði; en einhver lítill fugl í höfðinu (hugsanlega fiðrildi) hvíslaði að mér að analgram hlyti að hafa eitthvað að gera með hinn nýstofnaða skóla í ljóðlistinni, Samanherpta hringvöðvann. En hér er eitt lag í viðbót með The Pogues (það „gerist“ í Londres, þar sem enga tölvu er að finna):