Og þegar egghvössu upphrópunarmerkinu
lýstur niður af himnum
í mannfjöldann á fimmtudagstorginu, og skáldið Lozano
úr úthverfi Madridborgar
tekur ákvörðun um æ! í stað ó!
þá fer um mig sá ungi hrollur
sem ég finn þegar ættingjar
hrósa mér að óvörum.
Og þegar frænka skilur skó sinn
eftir í fjöruborðinu,
án þess að gefa upp hvert hún ætlaði,
er eins og eitthvað í mér deyi
endanlegum dauða. Hvort það var
greifynja útlendrar ættar
eða ekki sem hékk uppi á vegg hennar
er mér hulið núna, og hún er horfin
þessi mynd
sem fylgdist með hverju
fótspori æsku minnar.
Áhöfn skipsins
sem ég ferðast með á nóttunni
er öll komin saman í klefa eins skipverjans
og enginn er eftir í brúnni.
Þegar mér verður gengið
inn í bæinn um það leyti
sem verslun er gengin til náða,
finn ég að mér verður eitthvað úr verki;
þegar verðbréfasalinn með tangarslifsið
hefur fært inn í tölvuna
sinn afdrifaríkasta feil,
finnst mér ég af öllum stöðum
vera staddur í Phoenix við morgunverðarborðið.
Og þegar ég rétt lít af gestgjafanum
horfi ég í átt sem ég hef aldrei litið áður.
Dauði!
Maður er verðlaunaður
með dauða. Þegar fiðrið úr himinsænginni
dregur upp mynd af sporum mínum
á stéttinni, og auða svæðið
í miðborginni
er horfið undir innflutt sirkustjald,
þá líður mér svo að þetta kvöld muni nýtast mér til aðfanga;
að framtíðin feli í sér óvænta símhringingu