Yfirmaður okkar var vanur að láta sig síga niður í djúpan, umfangsmikinn leðurstól á hjólum, og láta fæturna, sem hann hafði losað úr skónum, hvíla á skrifborðinu. Á þeim tuttugu eða þrjátíu árum sem hann hafði sinnt starfi sínu hafði honum tekist að láta skrifstofu sína líta út eins og óhugsandi væri að einhver annar en hann réði þar ríkjum. Í einu horninu var hvítur pappakassi, merktur ORA, sem í var gömul hakkavél, af þeirri tegund sem ég hafði oft séð notaða við vanilluhringjabakstur, á skrifborðinu var rakur, appelsínugulur svamppúði til að bleyta í bakhliðina á frímerkjum, fyrir aftan yfirmanninn var gluggi út að Tryggvagötunni, og þegar sólin skein í gegnum hálfopin hansagluggatjöldin mynduðust láréttar ljósrendur á veggnum á móti. En á meðan yfirmaðurinn vann sitt verk úr leðurstólnum, afmarkaður í sínu lokaða rými, gat hver sá sem kom inn af götunni, Geirsgötumegin, fylgst með okkur hinum starfsmönnunum að störfum inni í rykmettuðum salnum; hann gat horft á Óskar H. Hjálmarsson með koníakspela í útréttri annarri hendinni, sígarettu í hinni, Þórarin Völundarson og Bjarna Ingason á spjalli um Heinrich Böll, Cæsar Jón Þorvarðarson rétta mér hinn koníakspelann sem Bjarni hafði keypt, og mig sjálfan á sama augnabliki stinga norskri reykjarpípu ofan í skrjáfandi umslag með Sweet Dublin-tóbaki. Sigurður, sá sem ég man aldrei hvers son er, er hins vegar í hvarfi innar í salnum – hvers vegna veit enginn – bakvið háan hlaða af póstpokum, og blasir því ekki við þeim sem kemur inn af götunni.