When it´s Summer in Siam
And the moon is full of rainbows
When it´s Summer in Siam
And we go through many changes
When it´s Summer in Siam
Then all I really know
Is that I truly am
In the Summer in Siam
(Shane McGowan)
Þetta er góður texti. Eða hvað?
–Yeah, it´s good one, yeah. But I wouldn´t have put that out under the label of the Pogues, you know. I would have put that out as a solo single. It´s a good track, I mean, it´s a lot better than the stuff they wrote. It´s a good track, but they fucked it up, you know. That was meant to be one verse, just one verse.
–And that´s it?
–Yeah, and that´s it, just the, “When it´s summer in Siam …” Just one verse, then …
–Then that´s the end?
–Then that´s the end. That´s what it was meant to be.
–It´s like a musical haiku?
–Yeah, a musical haiku, yeah. Well, not really a haiku, cause a haiku has only got three lines, but I know what you´re getting at. Like “Jonesburgh Illinois“, by Tom Waits, just four lines, just four short lines. You only need to say it once. Everybody gets the message.
(Victoria May Clarke & Shane McGowan: A Drink with Shane McGowan, bls. 237)
Fjórar línur. Eða átta, eins og þær eru settar upp á textablaðinu. Línur sem vilja ekki fara úr höfðinu. Ég hef oft spurt mig hvort lagið sé gott eða vont, alveg frá því ég heyrði þetta fyrst, árið 1990. Eins og sögupersónan sem ég er að burðast með þessa dagana – og árin – þá get ég aldrei ákveðið hvað mér á að finnast um hlutina (og þaðan af síður lögin). En það er kannski best; ég er ekkert viss um að ég væri ánægðari með sjálfan mig ef ég gæti fullyrt um gæði hlutanna. Mér finnst samt gott að lesa að Shane McGowan sé ánægður með lagið – og textann.