Hjálmar frændi (sem ég nefni svo hér, en hét öðru nafni) skildi eftir sig einhvern helling af pípum. Reykjarpípum. Svo stökk hann ofan af svölunum. Af elleftu hæð, þar sem hann bjó. Nei, það var öfugt. Fyrst stökk hann. Og hafði þá skilið eftir sig allar pípurnar.