Ef ekki annan hvern dag, þá þarf að líða vika. Það má ekki óhlýðnast yfirskriftinni; og nú finnst mér eins og heil vika sé of langur tími án þess að nokkuð gerist. Ég veit alveg hvað ég geri í því. Ég birti bara ljóð eftir Max Jacob. Ég var að hugsa um að skrifa eitthvað um bókina sem ég er að lesa, The Factory of Light, Tales from my Andalucían Village, eftir Englendinginn Michael Jacobs (sem af þorpsbúunum í bókinni er kallaður Maiquel), en það verður að bíða betri tíma, eða þangað til ég klára bókina. Og þar sem maður les yfirleitt fleiri en eina bók í einu, þá gæti liðið lengri tími en maður sjálfur ætlar að muni líða. En bókin um ólívuþorpið Frailes er ansi skemmtileg. Max Jacob er aftur á móti staddur svolítið norðar, á Bretagne-skaganum:
BÓKMENNTIR OG LJÓÐLIST
Það var í nágrenni Lorient. Sól skein hátt á himni og við fórum í stutta göngutúra og horfðum í gegnum septemberdagana á hafið rísa og hylja skógana, landslagið, klettana. Brátt var ekkert eftir sem gat spornað við bláu hafinu nema hlykkjóttir stígarnir milli trjánna, og fjölskyldurnar sem áttu þar leið um tóku að draga sig nær hver annarri. Meðal okkar var lítill drengur í matrósafötum. Hann var dapur að sjá; hann tók í hönd mína: „Herra,“ sagði hann, „ég hef verið í Napólí; vissuð þér að í Napólí er fullt af litlum götum; maður getur gengið um göturnar alveg einn án þess að nokkur verði manns var. Það er ekki svo að Napólí sé fjölmenn borg, en þar eru svo margar litlar götur að aldrei eru fleiri en ein gata á mann.“ „Hvaða vitleysu er drengurinn að segja yður?“ spurði faðir hans. „Hann hefur aldrei komið til Napólí.“ „Drengurinn yðar er skáld, herra.“ „Allt í lagi með það, en ef hann fer að kalla sig bókmenntamann, þá sný ég hann úr hálsliðnum!“ Hlykkjóttir stígarnir þerraðir af hafinu höfðu vakið hjá honum drauma um göturnar í Napólí.