Eitt það alleiðinlegasta sem mannskepnan stendur frammi fyrir er að ryksuga. En hún neyðist til þess. Það verður stundum að soga upp rykið af gólfunum og teppunum, t.d. á þriggja eða fjögurra vikna fresti, hið minnsta. It can´t be helped. Og þetta þurfti ég að gera í morgun (vegna þess að það voru nokkrar vikur liðnar frá því síðast). En eins og með svo margt annað hér á „síðunni“ stóð upphaflega ekki til að gera ryksog að umtalsefni, alls ekki. Eina ástæðan fyrir þessu uppátæki (að tala um jafn hversdagslegan hlut og að ryksuga) er sú að í hvert skipti sem ég ryksuga (hvort sem það er í vesturbænum – sem verður væntanlega ekki oftar – eða austurbænum, nú eða upp í sveit), þá rifjast upp fyrir mér eitt ákveðið ljóð úr síðustu bók Dags Sigurðarsonar, Kella er ekkert skyld þeim. Og þá meina ég: í hvert skipti. Og á meðan ég fer með það í huganum (eða það sem ég man úr því) er eins og ég gleymi því að ég sé að ryksuga – svona getur ljóðlistin nýst manni; hvílíkt notagildi sem hún hefur í lífi manns. En hey, let´s boogie, eins og Rob Reiner sagði. Hérna er ljóðið
GOTT FORDÆMI
Óvenjulegur húsfreyr í gamla vesturbænum
nennir ekki að beygja sig
eftir smápeníngum
þegar hann ryksugar
Svona gerir Dagur
hugsar hann meðan skrýmslið gleypir þá
Samt hefur slíkt ekki sést til mín