AFVEGIR

 

„Ný íslensk fyndni?“

„Mig grunar að þetta muni raðast í þann flokk, já.“

„En byggt á þeirri gömlu?“

„Á þeirri gömlu, já – það orðalag á vel við.“

„Og hvað var svona fyndið?“

„Ég fór í fiskbúðina í gær. Viðskiptavinurinn á undan mér (nr. 0566 – ég var nr. 0567) var maður sem ég þekki. Við ræddum um blokkarlifnað – það að búa í blokk.“

„Er eitthvað að því?“

„Brandarinn er ekki búinn – bíddu aðeins. Þegar hann, maðurinn sem ég þekki, hafði fengið sinn fisk afgreiddan, sagðist hann þurfa að flýta sér út í bíl, því 97 ára gömul móðir hans biði í bílnum. Mér datt strax í hug að biðja hann að flýta sér enn meira en hann virtist vera að gera – móðir hans, jafngömul og hann sagði að hún væri, gæti þegar verið dáin í bílnum. En ég hélt aftur af mér. Ég reyni að vera kurteis maður og háttvís (þótt mér takist það ekki alltaf). En jæja, svo kveðjumst við, og maðurinn fer út í bíl til móður sinnar – ég, aftur móti, hóf mín viðskipti við fisksölumanninn. Þegar ég er um það bil að ganga frá þeim viðskiptum kemur kunningi minn aftur inn í búðina, ekki alveg eins afslappaður og hann var þegar við töluðum saman rétt áður; og hann sagði mér (og reyndar öllum hinum í búðinni) að móðir sín væri dáin úti í bíl. Hún varð sem sagt 97 ára gömul, sem er ansi hár aldur.“

„Við og við vellur gröfturinn upp í formi frændhygli, innherjaviðskipta, skattaskjóla, auðvaldsdekurs, útlendingarandúðar eða skjaldborgar um ofbeldismenn. Þá verður VG í þeirri stöðu að verja samstarfsflokkinn og mörkin munu sífellt færast til í samstarfinu líkt og í ofbeldissambandi. Þetta verður eins og að éta skít í heilt kjörtímabil, ef stjórnin endist svo lengi. Með ákvörðuninni um stjórnarviðræður setti flokkinn niður, trúverðugleikinn laskaðist verulega og vinstrið á Íslandi mun eiga erfitt uppdráttar næstu árin og áratugina.“ (Drífa Snædal, 16. nóv. 2017)

Nákvæmlega. Það er til mynd af þessu í bíómynd Pasolinis frá árinu 1975:

https://www.youtube.com/watch?v=3GVV7L66xh4

 

Nei, ég var ekki búinn að gleyma að í dag er Dagur íslenskrar tungu. Enda Dagurinn ekki liðinn, varla byrjaður. Mig langar þess vegna – nei, líklega er það ekki góð hugmynd, í raun alls ekki … Ég hafði verið að hugsa um að auglýsa umfjöllun Jóhanns Helga Heiðdal um Sögur frá Rússlandi, og ætla hér með að gera það (enda ærin ástæða til) – þetta er að finna á Starafugli:

Dýrmæt gjöf til íslenskra bókmenntaunnenda

En vegna þess að við hliðina á umfjöllun Jóhanns Helga er póstur sem nefnist Bláa Hawaii, þá rifjaðist upp fyrir mér rúmlega þrjátíu ára gamalt ljóð, og ég fór að hugsa um bókina mína nýju, sem enn er á leiðinni frá Eistlandi, eftir tveggja mánaða vist handritsins, eða skjalsins, þar í landi; og ég fór að sakna þeirrar óútkomnu bókar, þó ekki væri nema vegna kápunnar utan um hana (sem Ragnar Helgi bjó til); og ég hugsaði líka um Dag ísl. tungu, að hann myndi líða án þess að skipið kæmi með Öfugsnáða að landi; og ég hugsaði ýmislegt annað, sem ég fattaði síðan að var allt að finna í ljóðinu Blue Hawaii (nema kannski þetta í síðustu línunni, um ferskjurnar sem „velta út af hillum ávaxtasala / hraðar en nokkur fær keypt“, því auðvitað kaupir fólk ekki það sem liggur lokað í gámi á hafsbotni í Eystrasaltinu eða Rauðarárvík); en vegna þess einmitt að það er Dagur ísl. tungu í dag, þá ákvað ég að láta ljóðið Blue Hawaii fylgja með hér í enskri þýðingu Bernards heitins Scudder, sem birtist í ljóðasafninu Brushstrokes of Blue (sem útgefandi minn Páll Valsson ritstýrði árið 1994) – mér fannst einhvern veginn „of mikið“ að vera að birta ljóð á íslensku, nú þegar Dagur ísl. tungu er ekki að kveldi kominn – það myndi jaðra við væmni eða tilfinningasemi að vera að gera of mikið úr íslenskri tungu á þessum degi, osfrv. Auk þess sem ljóðið ber enskan titil (mig grunar reyndar að uppsetning ljóðsins muni brenglast eitthvað þegar það flyst yfir á „bloggið“):

BLUE HAWAII

 It´s on the corner of Bayswater Road and Lækjargata

that two bearded men

have trouble finding words

in tune with the times,

but “Dear Susan,

now Charlie Mingus

has broken a string in my heart,”

says a sensitive sergeant

in the fourth battalion of the magnanimous.

“Now I can never again

embrace you with any

circular conviction.”

 

The sweat of lovers in a Zurich suburb

breaks forth from a craftswoman in Laos,

a brass player in a seedy North Norwegian basement

dies a bitter death into his pipe,

and from the palm leaves, from the eyes of wailing women,

dirty tears run into

tins marked cat liver.

But it´s on the corner of Bayswater Rd. and Lækjargata,

behind every sprig that they peep out;

the shy lost maidens,

as fresh as the peaches that

roll of the fruitseller´s shelves

 

faster than you can buy them.

 

(hluti af verki Jane Alexander, African Adventure)

 

 

 

 

TVÖ STUTT SAMTÖL UM ÍSLENSK STJÓRNMÁL

1

„Til hvers fer vinstrafólk á kjörstað?“

„You tell me. Til að kjósa?“

„Já, en til hvers?“

2

„Ég þekki fólk sem kaus Vinstri græna.“

„En enga sem kusu Sjálfstæðisflokkinn?“

„Jú, en það fólk vissi hvað það var að kjósa.“

Næstu kaflar gerast erlendis, og þar af leiðandi gerist ekki neitt. En að horfa á myndband er góð skemmtun (jafnvel þótt efnið sé endurtekið):

Það stóð ekki til að hafa aukafærslu, en nú vildi svo til að ég var að skrifa svolítið annað, og þetta annað minnti mig á (hugsanlega of mikið) mannlýsingu sem ég las í gærkvöldi, í sögu eftir Fjodor Dostojevskí, í hinu undursamlega smásagnasafni Sögum frá Rússlandi, sem var að koma út hjá Uglu:

Enginn spilaði við hann, enginn bauð honum vindil, enginn gaf sig á tal við hann; kannski áttuðu menn sig á hvers konar mann hann hafði að geyma. Þess vegna var þessi herramaður neyddur til að sitja og strjúka bartana sína allt kvöldið svo hann sæti ekki bara með hendur í skauti. Bartarnir voru vissulega mjög tilkomumiklir. En hann strauk þá af svo miklu kappi að hiklaust hefði mátt halda – þegar fylgst var með honum – að fyrst hefðu bartarnir komið til sögunnar en síðan hefði maðurinn verið festur við þá í þeim eina tilgangi að strjúka þá. (úr sögunni Jólatré og brúðkaup, bls. 108 – þýð. Áslaug Agnarsdóttir)

Maður verður aðeins leiður á því sem er nýtt. (Sören Kirkegaard)

Þrátt fyrir það er ástæða til að benda á nýjustu útgáfuna á tónlist Bill Evans. Enda er upptakan gömul – hvað annað? Ég kom við í Smekkleysu í gær, og Ási benti mér á þessa fallegu útgáfu frá Resonance:

Og fyrst Eddie Gomez er hluti af tríóinu, þá er ástæða til að rifja upp þessa dásamlegu myndupptöku frá Finnlandi (mig minnir að henni hafi áður verið „deilt“ á þessari fáránlegu síðu minni):

En aftur að hinu „nýja“. „Nýja“ bókin er enn ekki komin með skipinu. Hún átti að koma í fyrradag – ég er orðinn nokkuð viss um að skipið er sokkið. Hugsanlega hefur það náð inn á Rauðarárvíkina (þar sem fyrsta ljóðið í bókinni „gerist“), en augljóslega ekki komist lengra. Ég verð bara að lifa með því.

 

 

 

 

 

„Það stefnir sem sagt í stjórn tveggja afturhaldsflokka og eins íhaldsflokks.“

„Krónur undan snjónum.“

„Fundið fé.“

Illar tungur innan bókmenntaheimsins ræddu það sín á milli að einhver (innan bókmenntaheimsins) hlyti að segja eitthvað um nýjasta útspil (eða kert´og spil) Forlagsins hvað varðar nýjasta Arnald. Nú hef ég ekki myndefnið á tölvutæku formi, en gæti alveg eins látið fylgja mynd af Kim Jong-un eða Donald Trump –„útspil“ Forlagsins er alveg jafn fyndið – og það eru fleiri sem hafa komið auga á hið „kómíska tækifæri“ sem svona „útspil“ býður upp á. Jónas Reynir, höfundur skáldsögunnar Millilendingar og ljóðabókarinnar Stórra olíuskipa (og fleiri bóka), hefur stokkið á lest Forlagsins og Arnaldar, með því að kynna til sögunnar „pakka“ með sínum bókum. Utanáskrift pakkans frá Arnaldi er Af því þú ert frábær (ef til vill svolítill tónn frá ákveðnu tímabili í ísl. fjármálalífi?), en Jónas Reynir kýs að bjóða sínum markhópi upp á eftirfarandi: Af því þú átt skilið skilyrðislausa ást. Verst að hafa ekki myndefnið sem ætti að fylgja þessari frétt, en það á ábyggilega einhver eftir að dreifa því – ég gæti vel trúað að það rati í prentmiðlana fljótlega.

„Er ekki kominn tími á nýjan flutning Fiskistofu? Verður ekki að láta Fiskistofu-Sigurð hafa eitthvert verðugt verkefni, fyrst hann réð ekki við síðasta verkefni? Hvað með útlönd? Er ekki hægt að flytja Fiskistofu til útlanda? Bara eitthvað. Það verður að flytja Fiskistofu aftur. Hún getur ekki verið þar sem hún er. Slíkt er ekkert annað en kyrrstaða. Stöðnun. Dauði. Burt með Fiskistofu þaðan sem hún er. Sigurður? Sigurður Ingi? Fiskistofa. Flytja hana.“

Stormur á leiðinni. A storm´s coming in, eins og sagði í The Straight Story. Ég hefi áhyggjur af borðinu („pallborðinu“) sem var skilið eftir í hendi vindsins í Reykholtssveitinni; það er engin leið að spá fyrir um hvert, og í hvaða átt, hann, vindurinn (sem á að vera hvað öflugastur í Reykholtssveitinni í dag og í kvöld) mun henda borðinu. En þetta eru smávægilegar áhyggjur miðað við allar hinar. Kafli á dag ákvað að heimsækja aðra bloggsíðu á alheimsnetinu. Útgerðarmaður þeirrar síðu (svo ég notist við orðalag Össurs Skarphéðinssonar eða Jóns Baldvins Hannibalssonar, til dæmis) gerir að umtalsefni næturpósta sem hann fékk frá ónafngreindum lesanda síðunnar. Og ekki bara „einhverja næturpósta“, heldur 11 stykki sömu nóttina. Að vísu hafði viðtakandi póstanna haft vit á því að lækka niður í hljóðinu í tölvunni sem hefði að öðrum kosti gefið honum til kynna (í hvert skipti) að hann væri að fá sendan póst, þannig að næturpóstarnir ellefu héldu ekki fyrir honum vöku. (Að vakna ellefu sinnum sömu nóttina er ekki alveg það sem maður óskar sér, að minnsta kosti ekki áður en maður fer að sofa.) Fyrirbærið næturpóstar er mér hugleikið. Því þetta er nefnilega ákveðið „fyrirbæri“. Ég hefi sjálfur ekki „orðið fyrir þeim“, póstunum (þessari tegund pósta), en ég hef heyrt þeim mun meira um þá, og reynt að gera mér grein fyrir hvaða áhrif þeir hafa á viðtakendur (fyrir nú utan það hvernig sendendum þeirra líður daginn eftir að þeir sendu þá). Og ég hef ort um þá ljóð. Meira að segja tvö ljóð. Það seinna (ljóð nr. 2) verður með í bókinni sem samkvæmt farmskýrslunni á að koma til landsins á morgun. Það ljóð er að vísu ekki nema skugginn af því fyrra, en samt betra að ég held – fyrra ljóðið verður væntanlega ekki gefið út nema í einhvers konar posthumous útgáfu, eða kannski bara sent sem næturpóstur á adressu einhvers vel valins viðtakanda? En allavega, þá er í „aðra röndina“ gaman að lesa um svona „ónæði“ sem „útgerðarmaður“ bloggsíðunnar sem ég heimsótti, lýsti í sinni færslu – það mætti alveg vera meira af því (í bókmennta- og bloggheiminum, eða hinum bókmenntalega bloggheimi) að „aðilar“ sendi hver öðrum næturpósta, jafnvel þótt þeir séu sendir að degi til. Ég er að minnsta kosti óskaplega spenntur að vita hver það var sem vakti nógu lengi til að senda fleiri en tíu pósta á sama „aðila“ – sömu nóttina! Og hvað „aðilinn“ hafði gert til að verðskulda svona mikla athygli. Eða er ég bara að gera þetta að umtalsefni (á sunnudegi, þannig séð hvíldardegi) til að koma því til skila að ég sé alveg örugglega ekki höfundur næturpóstanna ellefu (með því að taka fram að ég hafi bara skrifað tvo svoleiðis, sem þar að auki eru bara ljóð)?

„Ég hef orðið fyrir vonbrigðum með fjölmiðlana.“

„Ég veit að „Guð blessi Ísland“ virkar betur sem titill á leikriti, en þessar tvær setningar (eða yrðingar? fullyrðingar? skipanir? hótanir? eða hvað sem þær myndu kallast) hljóta að enda í sætum nr. 1 og 2 yfir … yfir hvað?“

„Játningar?“

„Trúarjátningar?“

„En er ekki trúarjátning alltaf eins konar hótun?“

„Gagnvart þeim sem er ekki sammála henni?“

„Já.“

„Nei, er það?“

„En Geir Haarde hótaði Íslandi að Guð myndi blessa landið.“

„Það er rétt. Og játaði um leið trú sína á Guði. Geir Waage – Geir Haarde … hvað er þetta með alla þessa Geira?“

„En þetta með leikritatitlana – gæti hinn titillinn (yfir leikritið sem byggt verður á síðasta – og vonandi alsíðasta – forsætisráðherra FLokksins) – gæti hann ekki verið Vonbrigðin með fjölmiðlana?“

„Algerlega. Ekki síðri titill en Guð blessi Ísland.“

„Ef-færsla dagsins hlýtur að vera „ef“tirfarandi: H„ef“ði verið gaman ef Elvin Jones og Bill Frisell h„ef“ðu hljóðritað meira saman.“

„Grein Hermanns Stefánssonar í Fréttablaði dagsins í dag fannst mér svo áhugaverð að ég fékk leyfi hjá eiganda annarrar tölvu en minnar til að kíkja aðeins á facebook – bara svona rétt aðeins, kannski í tvær eða þrjár mínútur (hugsanlega fjórar, í mesta lagi fimm). Burtséð frá hinni „skáldlegu“ forvitni sem ég þjáist af langaði mig hálft í hvoru til að ganga úr skugga um að ég væri alveg örugglega ekki skráður inn á apparatið facebook, því einu sinni – það var fyrir nokkrum árum – prófaði ég (í einhverri augnabliksvitleysu) að skrá mig þar inn, en hætti við sirka fimm mínútum eftir innskráningu, því mér bárust svo margar vinabeiðnir frá fólki sem mig langaði frekar til að eiga sem vini í „ketheimum“ en netheimum; og ég allt að því tók á rás í burtu frá tölvunni, rétt eins og tollvörðurinn Rousseau hljóp í átt frá striganum þegar hann hafði málað á hann ljónið ógurlega.“

„Og hvað?“

„Ég rakst á alnafna minn á facebook. Það er einhver „aðili“ skráður á facebook sem hefur sama nafn og ég, skírnar- og föðurnafn. En er þó alveg örugglega ekki ég, ef eitthvað er að marka myndina af honum. Þannig að þetta er ekki „ég hinnar gömlu skráningar minnar“.“

„En hvar ert „þú hinnar gömlu skráningar“?“

„Í felum bakvið facebook.“

„En stelst samt til að skoða?“

„Bara í tvær, þrjár mínútur. Hugsanlega fjórar eða fimm.“

„En nógu margar til að …?“

„Já. Til að sjá að ég er ekki skráður þar.“

„Nema að nafninu til.“

„Viltu að ég breyti um nafn?“

„Hefur það ekki alltaf staðið til?“

„Jú. Þegar ég var ellefu eða tólf langaði mig til að heita Sigurvin. En núna er ég búinn að nota það nafn í bók, þannig að þegar sú bók kemur út, þá verður það að vera undir einhverju öðru nafni en Sigurvin, því annars gæti efni hennar verið túlkað sem sjálfsævisögulegt.“

„Sem hún er, er það ekki? Eða verður?“

„Jú, reyndar. Sjálfsævisaga, en ekki mín eigin.“

„Þá er fallegasta mánaðarnafnið aftur dottið inn á dagatalið.“

„Fallegra en apríl?“

„Og fallegra en september.“

„Ekki þó fallegra en október? Og febrúar?“

„Kannski ekki. En samt. Er á meðan er.“

„Ég var að komast að því að í bók Snorra Hjartarsonar, Hauströkkrinu yfir mér, er ljóð sem hefur sama titil og ljóð í bókinni sem ég er að fara að gefa út, Öfugsnáða. Það er orðið ansi langt síðan ég las Hauströkkrið yfir mér – ég hef reyndar aldrei átt þá bók sjálfur; ég fékk Kvæðasafn Snorra lánað á bókasafninu í gær, mig langaði til að lesa aðeins meira af Snorra, eftir að móðir mín gaf mér eintakið sitt af Laufi og stjörnum um daginn – og ég sé núna að það var löngu tímabært að lesa þessa bók Snorra aftur.“

„En hvað með þetta ljóð sem þú nefndir – hvað kallast það?“

„Við Suðurgötu. Ég mundi ekki eftir að það væri ljóð með þeim titli í bókinni.“

„Og þú áttir heima við Suðurgötu.“

„Ég veit.“

Stutt þögn. Mávur flýgur í veg fyrir byggingarkrana í glugganum.

„Ég átti heima þar í tólf ár.“

„Ég líka.“

„Við báðir.“

„Snorri Hjartarson hvílir við Suðurgötuna.“

„Kannski ekki alveg við götuna. Ekki eins og Einar Bragi. Eða Benedikt Gröndal. Og Sigurður Breiðfjörð.“

„Sigurður Breiðfjörð var reyndar fluttur aðeins ofar í garðinn. Það er að segja steinninn hans – ekki hann sjálfur. Aðeins ofar er þó ef til vill fullýkt – líklega er réttara að segja ögn ofar; við erum ekki að tala um nema einn eða tvo metra. En mér er sagt að Sigurður liggi þar sem niðurfallið er, upp af miðju hliðinu þaðan sem gengið er í áttina að Jóni Sigurðssyni (og séra Friðriki); þar sem forseti borgarstjórnar gengur alltaf með blómsveiginn á 17. júní.“

„Varla liggur hann þar sem niðurfallið er?“

„Mér var sagt það. Ég hef tilhneigingu til að trúa því sem mér er sagt. Það var bara steinninn sem var fluttur.“

„En hvað með ljóð Snorra? Einhver líkindi með því og þínu ljóði?“

„Það held ég ekki. Á meðan mitt ljóð „gerist“ í húsgarði austanmegin Suðurgötunnar (þar sem við bjuggum, manstu?), er ljóð Snorra ort um kirkjugarðinn vestanmegin. Við Snorri erum auðvitað afar ólíkir, nema hugsanlega að því leyti að honum fannst víst gott að drekka Campari. Og að reykja. En við erum kannski líka ólíkir í því að ég læt nánast aldrei eftir mér að drekka Campari, og það er ekki oft sem ég reyki. En þetta – þetta með Snorra og ítalska bitterinn og sígaretturnar – það er náttúrlega bara eitthvað sem ég heyrði. En eins og ég sagði: ég trúi mjög oft því sem ég heyri. Ég ræð ekkert við það. Einhver segir eitthvað við mig, og ég trúi því.“

„Getur verið að við séum að tala um þetta af því að við viljum ekki tala um það sem þessi augnablikin vofir yfir í íslenskum stjórnmálum?“

„Ég held þú hittir alveg naglann á höfuðið þar. Að vísu var eitthvað ýjað að því seint í gær að búin yrði til stjórn þar sem Panamamennirnir tveir yrðu skildir eftir úti í vegkantinum, svo ég vitni í herra E. Að þeir fengju ekki að vera með. Að við myndum horfa á þá liggja úti í vegkantinum, eins og tvo ryðgaða stuðara sem hafa dottið af bílnum, og ekki gafst tími – og enginn vilji var heldur fyrir – að festa á skrjóðinn áður en haldið var af stað aftur. En burtséð frá því, þá fannst mér þetta áhugavert, þetta með titlana í ljóðabókunum tveimur, Hauströkkrinu og Öfugsnáða. Og mér má alveg finnast það. Alveg eins og mér finnst, til dæmis, ljóðabók Dags Hjartarsonar, Heilaskurðaðgerðin, vera góð bók.“

„Þetta er að verða ansi þétt ljóðaspjall hjá okkur, sýnist mér.“

„Því svartara sem það verður í íslenskri pólitík, þeim mun bjartara verður yfir okkur.“

„En hvernig er ljóð Snorra um Suðurgötuna?“

„Megum við birta það hér?“

„Það held ég að hljóti að vera. Erum við ekki alltaf að birta einhver ljóð í leyfisleysi?“

„Þú átt við: að því oftar sem við gerum eitthvað í leyfisleysi, þeim mun meiri heimild höfum við til að halda því áfram?“

„Erum við aftur farnir að tala um pólitík?“

„Ég var að vona ekki. En það er samt ekki hægt að segja að ljóð Snorra fjalli beinlínis um Suðurgötuna. Mitt ljóð gerir það ekki heldur. Það fjallar um endalok heimsins.“

„Ljóð Snorra?“

„Nei, mitt. Svo fjallar það náttúrlega um sig sjálft, eins og flest, ef ekki öll, ljóð gera. Og fellur um sig sjálft, eins og öll hin ljóðin gera.“

„Eigum við að láta það flakka?“

„Ljóðið mitt?“

„Nei, Snorra.“

„Af hverju ekki? En mikið var mamma þín góð að gefa þér Lauf og stjörnur.“

„Heldur betur.“

„En verðum við ekki fyrst að losa okkur við gæsalappirnar, áður en við látum ljóðið flakka?“

„…….“

…….

 

VIÐ SUÐURGÖTU

eftir Snorra Hjartarson

 

Hvít þoka

og fuglar á hægu flugi

milli trjánna

 

yfir rökum gangstígum

grasi

og blómum sem drúpa

þungum krónum

 

Hvít þokan

 

og dánarheimurinn myrki

djúpt í jörð

undir rótum trjánna

 

Tveir heimar

andstæður og eining

 

heimur lífs

og dauða.

 

 

 

 

SAMTAL UM PÓLITÍK

„Ég var búinn að lofa sjálfum mér – og öðru fólki í heiminum – að vera ekki að nota hið íslenska tungumál til að tjá einhverjar pólitískar skoðanir, sem hvort eð er … þú veist hvað ég á við … sérstaklega núna þegar íslenska þjóðin hefur talað.“

„En hvað?“

„Framsóknarflokkurinn …“

Dok. Jafnvel þögn.

„Ég veit.“

 

Reykholtssveit. Tunglið hálfnað með að fylla út í formið.

Útgefandi segir ljóðskáldinu að bókin komi eftir viku. Með skipinu.

Planið var að 28. október 2017 yrði hvíldardagur í heimi „kaflans“, og hann heldur í raun áfram að vera það, nú þegar dagurinn er sirka hálfnaður (og „næsti“ hefur flúið þéttbýlið); en,

„það má eiginlega ekki hjá líða að benda lesanda „kaflans“ á þessa „færslu“ Jóns Trausta Reynissonar, ritstjóra Stundarinnar, mannsins sem færði okkur (að minnsta kosti mér) hugtakið róttækur óheiðarleiki“:

https://stundin.is/grein/5706/kostnadurinn-vid-oheidarleikann/

„Eygið góðan dag“ (eins og Hermann Stefánsson orðaði það þegar ég hafði ráðlagt honum að „njóta dagsins“).“

„…“

„Á maður dag?“

„Nei, en maður getur komið auga á hann. Ég var til dæmis á labbi áðan í dreifbýlinu, og ég sá að það var dagur, ekki nótt. Ég hefði tekið eftir því að það væri nótt, en það var það ekki – það var ekki nótt – jafnvel þótt snaran í hlöðunni í landi Kolsstaða héngi ennþá niður úr burðarbitanum.“