Year: 2017

Sigurður Pálsson er einn þeirra höfunda sem manni verður hugsað til þegar maður hefur skrifað eitthvað, og þykist þurfa á staðfestingu að halda um hvort skrifin séu í lagi: Hvað ætli Sigurði finnist um þetta? Hvernig myndi þetta hljóma á frönsku? Mér er sérstaklega minnisstætt þegar við Sigurður vorum saman á ljóðahátíð í Liège í Belgíu fyrir rúmlega tíu árum, og hann útskýrði fyrir mér fagurfræði sína hvað varðaði treflanotkun og litaval á treflum; hvað það væri sem réði því hvort hann setti á sig hvítan eða rauðan trefil, eða einhvern annan lit. Mér dettur ekki í hug að líkja saman klæðaskáp og fatavali okkar – hans var öllu raffineraðra en mitt – en mér verður samt alltaf hugsað til Sigurðar þegar ég bind svarta trefilinn minn um hálsinn – eina trefilinn sem ég á, og þar með eina litinn á trefli sem er að finna í mínum skáp – og ég gruna mig um að vera heldur fátæklegur í andanum að hafa ekki úr fleiri litum að velja. Nú fer útför Sigurðar fram í dag. Það er skrítin tilhugsun, en auðvitað er Sigurður ekkert farinn; hann heldur áfram að vera til staðar. Ég segi bara ævinlega, eins og Kristín …

Eftir að hafa horft á spjall fjögurra „álitsgjafa“ í Silfri Egils í Ríkissjónvarpinu í hádeginu (sem ég held að hafi verið frekar fínt spjall, það fannst mér allavega), þá situr eftir ein spurning sem mig grunar að mun fleiri en ég hljóti að spyrja sig. Það virðist nefnilega sem hvert einasta orð sem Styrmir Gunnarsson lætur út úr sér merki það að maður eigi ALLS EKKI að kjósa Sjálfstæðisflokkinn. Hann hefur áður lýst skoðun sinni á þeim samtökum, eða því sem þau standa fyrir; hann hefur lýst þeim sem spilltum og ógeðslegum; og það var ekki að heyra í þættinum áðan að hann hefði mikla trú á að þessi ólánsflokkur geti á næstunni hjálpað til við að stuðla að betri pólitík á Íslandi, og þaðan af síður stuðlað að betra samfélagi. En samt – Styrmir talar ennþá um Sjálfstæðisflokkinn sem „sinn flokk“ (eða ég heyrði ekki betur). Mun Styrmir sem sagt ganga inn í kjörklefann 28. október nk. og krota X við D? Ég þekki ekki Styrmi, en ég þekki nokkra aðra „sjálfstæðismenn“, eða „-fólk“, sem mig grunar líka að muni eyða sínu næsta X-i á D, þrátt fyrir að framáfólk flokksins sé ítrekað staðið að lygum og óheiðarleika. Er þetta ekki ein helsta meinsemdin í hinu staðnaða pólitíska lífi á landi voru? Að fólk sem hefur einu sinni horft upp eftir veggjum Valhallar við Háaleitisbraut með lotningu sjái ekki önnur hús? Ég heyrði um daginn spjall við Hildi Sverrisdóttur, einn þeirra Sjálfstæðismanna sem hröðuðu sér út af fundinum áður en kom að því að heyra nöfnin í gögnunum; og í þessu spjalli klifaði hún á því að hún væri ekki „róbot“. Þegar hún undirbjó sig fyrir þáttinn (sem var í Ríkisútvarpinu, vel að merkja) hlýtur að hafa hvarflað að henni sú hugsun að ef til vill væri hún einhvers konar vélmenni, fyrst henni fannst hún þurfa að nefna það endurtekið og ítrekað að hún væri það ekki. Þetta er allt mjög skrítið. Og þetta hlýtur að enda með því að maður spili lag með The Pogues og The Dubliners (sem hefur þó alls ekkert með vélmennin í Valhöll að gera).

Ég var ekki fyrr búinn að nefna inni á heimilinu að ég færi alltaf að hugsa um „Gott fordæmi“ Dags þegar ég ryksugaði, þegar annar aðili sama heimilis rifjaði upp fyrir mér annað ljóð, íslenskt, um „the act of vacuum-cleaning“ eða „the act of hoovering“ – og um leið skildi ég ekkert í mér að hafa ekki orðið hugsað til þess ljóðs í morgun, á meðan ég sveif um gólfin – og eftir teppunum – með ryksuguna á hæstu stillingu. Ástæðan fyrir þessari yfirsjón gæti þó hafa verið sú að þetta ljóð sem ég var minntur á af „hinum aðilanum“ „gerist“ í raun ekki á gólfinu eða teppinu – það teygir sig dýpra inn í veröld ryksugunnar, nefnilega inn í skápinn þar sem ryksugan er geymd. Og á meðan maður ryksugar („Á meðan rithöfundurinn ryksugar hugsar hann um, osfrv“, eins og það myndi hljóma á guðbergsku), þá er líklegra að maður sé frekar með hugann við það svæði sem ryksugunni er ætlað að þrífa, en það svæði sem hún er geymd á – og þar liggur einmitt styrkur ljóðsins sem ég er um það bil að fara að pikka inn hér (vonandi með góðfúslegu leyfi). Ljóðið er eftir Gyrði Elíasson, og það er að finna í bókinni Hér vex enginn sítrónuviður:

 

HREINGERNINGAR

 

Úr leiðarvísi fyrir ræstitækna

í opinberum byggingum

 

Þegar ryksugað er

má alls ekki gleyma

að ryksuga skápinn

þar sem ryksugan

er geymd

Eitt það alleiðinlegasta sem mannskepnan stendur frammi fyrir er að ryksuga. En hún neyðist til þess. Það verður stundum að soga upp rykið af gólfunum og teppunum, t.d. á þriggja eða fjögurra vikna fresti, hið minnsta. It can´t be helped. Og þetta þurfti ég að gera í morgun (vegna þess að það voru nokkrar vikur liðnar frá því síðast). En eins og með svo margt annað hér á „síðunni“ stóð upphaflega ekki til að gera ryksog að umtalsefni, alls ekki. Eina ástæðan fyrir þessu uppátæki (að tala um jafn hversdagslegan hlut og að ryksuga) er sú að í hvert skipti sem ég ryksuga (hvort sem það er í vesturbænum – sem verður væntanlega ekki oftar – eða austurbænum, nú eða upp í sveit), þá rifjast upp fyrir mér eitt ákveðið ljóð úr síðustu bók Dags Sigurðarsonar, Kella er ekkert skyld þeim. Og þá meina ég: í hvert skipti. Og á meðan ég fer með það í huganum (eða það sem ég man úr því) er eins og ég gleymi því að ég sé að ryksuga – svona getur ljóðlistin nýst manni; hvílíkt notagildi sem hún hefur í lífi manns. En hey, let´s boogie, eins og Rob Reiner sagði. Hérna er ljóðið

GOTT FORDÆMI

 

Óvenjulegur húsfreyr í gamla vesturbænum

nennir ekki að beygja sig

eftir smápeníngum

þegar hann ryksugar

 

Svona gerir Dagur

hugsar hann meðan skrýmslið gleypir þá

 

Samt hefur slíkt ekki sést til mín

Þrjár mínútur og tuttugu sekúndur með gestaslagverksleikara:

„Þættinum“ hefur borist „bréf“. Það („bréfið“) barst reyndar óbeint, í gegnum aðra „bloggs-síðu“, þessa hér:

https://kaktusinn.is/2017/09/29/espergaerde-skyjafar-og-skithaelar/

En það var ekki þetta sem stóð til að tala um í þessari aukafærslu – „þetta“ gerðist „of seint“ til að „þáttastjórnandi“ teldi sig hafa tíma til að bregðast við, þótt tilefnið hefði „alveg gefið tilefni til þess“. Það sem stóð til að tala um hér (fyrst „aukafærsla“ var komin á dagskrá – mig grunar reyndar að hún hafi verið komin á dagskrána svolítið fyrr í dag, löngu áður en „bréfið“ barst – ég var þá staddur á gangi í miðbæ Reykjavíkur, ég var að tala við hana Hildi Finnsdóttur fyrir utan veitingastaðinn Veður – ég tek fram: fyrir utan) var frétt á Eyjunni fyrr í dag (ég veit: nástaða!) um að formanni Framsóknarflokksins, þess dularfulla stjórnmálaafls á Íslandi, fyndist staðan í kjölfar „klofnings“ Framsóknarflokksins vera orðin „erfið og óheppileg“. Ég hef reyndar (aftur „nástaða“!) snúið við orðaröðinni í þessu: það sagði nefnilega í fréttinni að staðan væri orðin „óheppileg og erfið“. Ég þykist alveg skilja hvað átt er við með orðinu erfið í þessu samhengi, en það er mér algerlega hulið hvað meint er með hinu orðinu, orðinu óheppileg. Hvernig getur pólitískt ástand verið „óheppilegt“? Mig minnir að ég hafi velt vöngum yfir þessu orði áður í tengslum við pólitík (hér á bloggs-síðunni), en þar sem ég hef gaman af endurtekningu og þráhyggju, þá finnst mér alveg tímabært að leita skýringa á þessu furðulega orði, óheppilegt. Snæbjörn – hefurðu einhverja skoðun á því?

Ákvarðanatökur eru erfiðar þessa dagana. Ég var eitthvað að tala um ákveðna hljómsveit í síðustu færslu – svo ákveðna að ég hef ekki enn getað gert upp við mig hvort ég eigi að nefna nafn hennar – og nú sé ég fyrir mér að nokkrar færslur í viðbót eigi eftir að líða – að vera skrifaðar – áður en ég játa endanlega á mig að ég hafi gaman af (ó)nefndri hljómsveit. Dularfullt mál, svo sannarlega. Í sömu bókasafnsferð og ég fékk plöturnar með hljómsveitinni lánaðar fékk ég líka plötu með Antony and the Johnsons, sem heitir Another World. Mér finnst Antony fínn. Eða á maður að segja fín? Another World, sem er fimm laga plata, er ekki síður dularfullt fyrirbæri en þetta sem ég hef haldið aftur af mér að nefna, því ég finn ekkert um Another World á veraldarvefnum; plötuna er ekki að finna á amazon, og þegar ég leita að henni utan amazon-svæðisins á vefnum, þá bara frýs tölvan mín. En ég fann annað með Antony and the Johnsons, sem er ekki eins dularfullt og allt þetta sem ég hef nefnt, því þar (í þessu myndbandi sem þetta er, meira að segja með uppáhaldsleikaranum Willem Dafoe – þeim sem lék Max Schreck í hinni dásamlegu mynd Shadow of the Vampire), er sýnt hvernig á að fara með karlmenn þessa heims – þannig lagað.

Með því að halda mig við „þannig lagað“ fyrirvarann á því að svona eigi að fara með karlmenn þessa heims, þá dettur mér í hug að svona meðferð eigi nafni minn Bragi Páll Sigurðsson „þannig lagað“ skilið fyrir að skrifa dóm um fyrstu bók höfundar eins og hann gerir hér í „stafaruglinu“:

http://starafugl.is/2017/aferdarfallegt-andvarp/

Að fara fram á við höfund að hann prýði sig með „hatri, blóði og hráum tilfinningum“ er svo óendanlega hallærislegt og þröngsýnt að maður einhvern veginn roðnar allur – ég vona að minnsta kosti að Jóna Kristjana þiggi ekki boð Braga Páls um að gerast félagi í þeim skíthælaklúbbi sem ég vona líka að telji ekki fleiri félaga en Braga Pál. Hvað er þetta annars með þessa kröfu hinna „samanherptu hringvöðva“ í hópi ljóðskálda um að aðrir þurfi endilega að vera eins og þeir? Sjá þeir ekki bara um það sjálfir?

Í tvo daga hef ég ekki getað gert upp við mig hvort ég eigi að setja hér færslu um hljómsveitina sem ég var að uppgötva í fyrradag, eða fyrir þremur dögum – á eftir öllum hinum, geri ég ráð fyrir. Að uppgötva nýja popphljómsveit (í þessu tilviki ekki svo nýja) er alltaf talsverður áfangi í mínu hversdagslífi – það gerist ekki oft að ég „detti inn í“ hljóðheim einhverrar hljómsveitar eða popptónlistarmanns, en þegar það gerist, þá verður slík uppgötvun alltaf eins konar „double happiness“, eins og þeir í Japan orða það. Ég held samt að ég ætti að bíða aðeins með að nefna einhver nöfn – eða nafnið – ég er búinn að fá fjórar plötur lánaðar með þessari ónefndu hljómsveit á Borgarbókasafninu, en hef ekki enn getað tekið hina endanlegu ákvörðun um hvort þessi músík er endilega „málið“. Þangað til verð ég bara að hlusta aðeins meira á plöturnar, og velta kannski fyrir mér í leiðinni hvort brotthvarf Birgittu Jónsdóttur af alþingi sé gott fyrir Pírata eða ekki. Eins og staðan er í augnablikinu (hjá „þáttastjórnanda“ Næsta kafla) mun „þáttastjórnandi“ Næsta kafla setja sitt X við Pírata í yfirvofandi alþingiskosningum (eins og hann gerði síðast líka, þegar Píratar voru eini flokkurinn sem útilokaði algerlega samstarf við óvin nr. 1, sem þeir, Píratar, virðast ætla að endurtaka núna) – og allt í einu dettur honum í hug, „þáttastjórnandanum“, þegar klukkan er þrjár mínútur yfir sex, síðdegis á miðvikudegi í ofanverðum septembermánuði árið 2017, að fleiri en einn í Píratapartíinu hljóti að hlusta á þessa hljómsveit sem er að valda öllum þessum heilabrotum í popphöfðinu …

Einn athugull lesandi „heimasíðunnar“ sendi mér tölvupóst, hvar finna mátti eftirfarandi spurningu: Ertu viss um að sjónvarpsauglýsing Allianz hafi verið nákvæmlega svona? Þá átti hann við hvort auglýsingin hefði verið orðuð eins og ég vildi meina að hún hefði gert, „Því miður vitum við ekki hvenær lífið tekur enda“. Þessi athugasemd tölvupóstssendandans setur mig alveg úr jafnvægi, ég skal viðurkenna það. Því nú er ég ekki 100% viss um að ég hafi heyrt rétt þegar ég hlustaði á sjónvarpsauglýsinguna í gær (ég sá hana reyndar ekki; ég sneri baki í tækið). Að ég hafi einu sinni unnið á auglýsingastofu hefur ekkert með þetta að gera („unnið einu sinni“? – ekki bara „einu sinni“, heldur í 5 ár með hléum); en vissulega hljómaði texti sjónvarpsauglýsingarinnar (eins og ég heyrði hann) afar einkennilega – nánast eins og mistök hefðu átt sér stað – því varla vill tryggingasöluaðilinn Allianz gera viðskiptavinum sínum það að vita hvenær ævi þeirra endar? En endilega – ef einhver getur leiðrétt „misheyrn“ mína frá því í gær, þá væri það vel þegið. Ég er meira að segja alveg opinn fyrir póstum frá Allianz – bara að þeim fylgi ekki tilboð í líftryggingu, eitthvað svoleiðis.

EIN AÐVÖRUN, EIN TILVITNUN, EIN ATHUGASEMD

A storm´s coming in … (skv. morgunútvarpi Ríkisútvarpsins)

„Því miður vitum við ekki hvenær lífið tekur enda.“ (Allianz, sjónvarpsauglýsing)

Viljum við vita það?

HEIMÞRÁ

Á áttundu hæð blokkarinnar í Sólheimum hlustuðum við á Buzzcocks, Magazine, Devo og Swell Maps. Ég man ekki hvað við gerðum annað, en það var kvöld, og það var myrkur; svo tókum við Swell Maps af fóninum, og settum The Fall í staðinn. Live at the Witch Trials.

Rebellious Jukebox. Repetition.* Þegar ég nefni Repetition rifjast upp fyrir mér það sem við gerðum þetta kvöld, það sem ég þóttist ekki muna áðan. Ég man eftir svarthvítu ljósmyndunum sem við skoðuðum í skini lampans í stofuhorninu, og hvaða lykt fylgdi þeim myndum; og hverjir voru með okkur þetta kvöld – og hverjar.

Ég átti sjálfur aldrei heima í Sólheimum. Það var pabbi eins okkar sem átti íbúðina (og óþarfi að taka fram að hann var ekki heima). En númerið á blokkinni er 25 – þetta er blokkin á móti bókasafninu.

*Repetition var ekki á vínilútgáfu Live at the Witch Trials, heldur einungis á endurútgáfu plötunnar, sem kom út árið 2008. Lagið er því ekki að finna á plötunni sem minnst er á hér að ofan.

Háværar raddir á alheimsnetinu vilja meina að maður eigi ekki að vera að tala um það sem manni finnst vont – frekar hrósa því sem er gott. Ég tek heils hugar undir hið síðarnefnda: það er full ástæða til að hrósa því sem er gott. En það er alveg jafn mikilvægt að benda á það sem er vont. Til dæmis er pistill eftir Sif Sigmarsdóttur í Fréttablaðinu í dag, þar sem hún gerir að umtalsefni hið rotna og fúla eyðingarafl Sjálfstæðisflokkinn, en kemur um leið pabba starfandi forsætisráðherra til varnar með því að benda á að það hafi ekki verið pabbanum að kenna að ríkisstjórn sonarins féll, heldur hafi sonurinn alveg séð um þann hluta atburðarásarinnar sjálfur. En ég ætlaði ekki að fara að hugsa um Sjálfstæðisflokkinn á þessum fallega rigningarmorgni. Ég er nefnilega ennþá með hugann við bíómyndina sem ég sá í gær, á ekki síður fallegu rigningarsíðdegi (segir maður annars „á síðdegi“?). Ég fór alla leið í Egilshöll. Þangað hafði ég aldrei komið áður. Að koma í Egilshöll er eiginlega reynsla út af fyrir sig – mér hafði ekki dottið í hug að þarna væri þessi svakalega „miðstöð“. Venjulega reyni ég að fara í bíó nær miðbænum, og helst reyni ég að fara bara í Bíó Paradís, því þar eru myndirnar ekki eyðilagðar með sýningarhléi; en í gær neyddist ég til að fara í Grafarvoginn, vegna þess að bíómyndin mother! var bara sýnd í Egilshallarbíóinu á þeim tíma sem ég vildi fara í bíó. (Ég veit: þetta er að verða ansi langur formáli að minni neikvæðu umsögn um útlenska bíómynd.) Ég man ekki eftir að hafa séð mynd eftir Darren Aronofsky áður. Ég hef samt reynt að gera mér einhverja hugmynd um hvers konar bíómyndir hann býr til – og kannski hafa þeir „fordómar“ mínir orðið til þess að „ég muni ekki eftir að hafa séð mynd“ eftir hann áður. En það var eitthvað í fjölmiðlaumfjöllun um þessa nýju mynd hans, mother!, sem gerði mig spenntan. Ekki bara það að minnst væri á David Lynch, Roman Polanski og Luis Buñuel í tengslum við myndina, heldur var látið að því liggja að hún kæmi verulega á óvart sem bíómynd, að í henni væri eitthvert element sem lýsti miklu hugrekki hjá leikstjóra myndar sem væri framleidd af stóru kvikmyndafyrirtæki – og svo framvegis. (Ég reyni almennt að forðast að nota og svo framvegis, en það var bara svo margt sem manni var lofað að maður myndi upplifa ef maður færi að sjá mother! að ég nenni ekki að telja það allt upp hér.) Yfirleitt þegar maður fer í bíó reynir maður að stilla væntingum sínum í sem allra mest hóf; og þarna í gær var ég alveg undir það búinn að eitthvað í mynd Aronofsky myndi fara í taugarnar á mér, að ef til vill væri í henni einhver tilgerð (sem þarf þó ekki endilega að vera vond, alls ekki), og að dæmisagan í myndinni (sem ég var búinn að lesa um í einhverjum umsögnum) væri kannski of augljós dæmisaga. En guð minn góður. Hver er þessi maður, Darren Aronofsky? Fyrir utan það (sem ég held að hljóti að vera staðreynd) að ekkert nýtt væri í myndmáli og uppbyggingu þessarar bíómyndar, þá var hinni útþvældu dæmisögu um Móður Jörð og Guð, og sjálfselsku Guðs (og hégómleika ljóðskáldins!), makað svo kyrfilega framan í mann að hið hálfa hefði verið allt of mikið. Kannski er ég (óafvitandi) að reyna að gera þetta eitthvað spennandi með því að nefna ljóðskáldið og Guð og hégómleika í sömu andránni – og líklega er ég að því (og meira að segja alveg meðvitað), því ég hvet fólk til að fara í Egilshöll til að sjá mother! eftir Darren Aronofsky. Þetta er uppbyggileg mynd í því skyni að læra hvað ber að forðast þegar „kemur að því“ að búa til bíómynd (eða bók) – hún virkaði á mig sem einhvers konar manual – mér verður núna hugsað til bókartitils Friðriks Ólafssonar um skák: Svona á ekki að tefla. En svo má líka vera að ég sé sjálfur eitthvað viðkvæmur fyrir því að fjallað sé um hégómleika ljóðskáldsins (og Guðs) í bíómynd í Egilshöll – ég, hið viðkvæma ljóðskáld, Guðinn. Það er heldur ekki óhugsandi að ég hafi látið sýningarhléð eyðileggja fyrir mér myndina, því hvað er það annað en að „leika Guð“, að slíta í sundur tveggja klukkustunda langa bíómynd með tíu mínútna hléi?

Ég veit ekki af hverju – það er eiginlega óskiljanlegt – en ég hafði aldrei séð fyrstu mynd Jacques Tati áður, Jour de fête. Þangað til fyrir þremur dögum. Fyrir nokkrum árum sá ég reyndar hluta af myndinni, þegar ég fór í heimsókn til þýðandans og „Íslandsvinarins“ Erics Boury í Caen í Normandí; hann vildi endilega sýna mér smá búta úr henni, því myndin er tekin í bænum þar sem hann ólst upp, Saint-Sévère. Ég hafði séð allar aðrar myndir Tatis áður, sumar þeirra mjög oft, sérstaklega Sumarleyfi Hulots, Mon oncle og Playtime; en líklega hef ég alltaf hugsað sem svo að Jour de fête væri ekki jafn snörp og „góð“ og seinni myndirnar, að það væri engin aðkallandi þörf á að horfa á hana. En svo eignaðist ég heildarsafn Tatis þegar ég átti afmæli í ágúst (fékk kassann í gjöf frá Evu Þórdísi Ragnarsdóttur), og á þriðjudaginn var (sama dag og Sigurður Pálsson andaðist – skrítið að hugsa til þess) var komið að því að horfa á Jour de fête. Og þvílík mynd! Það þarf ekki að nefna að allar hinar myndir Tatis (hugsanlega fyrir utan hans síðustu, Parade, sem ég hef ekki séð mjög lengi, og man voða lítið eftir) eru dásamlega fyndin og upplífgandi kvikmyndaverk, gerð af einstakri alúð og nákvæmni, og af mikilli hlýju – mér liggur við að segja ást, þótt ég bíði aðeins með það orð í bili … En nú þarf ég að hlaupa (frá hálfkláraðri færslu) – ég tek þó fram að ég er ekki að hlaupa í burtu vegna þess að ég hafi orðið eitthvað feiminn við orðið ást; ég hef bara einfaldlega öðrum (og meira áríðandi) hnöppum að hneppa í augnablikinu en að skrifa einhverja færslu um Jacques Tati (þótt auðvitað ættu allar færslur að fjalla um hann). Ég ætla samt að leyfa mér að hvetja alla þá sem einhvern tíma hafa starfað sem póstmenn (og öll þau hin sem hefur langað til, eða hafa í hyggju, að starfa sem póstmenn) að sjá bíómyndina Jour de fête. Hún er svokallað skylduáhorf fyrir verðandi/núverandi/fyrrverandi póstmenn. (Ég tilheyri sjálfur síðastnefnda hópnum.) Ég hafði reyndar ætlað mér að fara út í svolítinn kvikmyndasamanburð – var að hugsa um að tala um bíómyndina The Square, sem ég sá um daginn í Cinema Paradiso við Hverfisgötu, og bera hana saman við t.d. Jour de fête, sem hefði reyndar táknað að síðarnefnda myndin, sú franska, kæmi allbetur út en sú sænska, í minni amatörumfjöllun – en þetta verður að bíða betri tíma (sem ég geri mér auðvitað alveg grein fyrir hvað þýðir). Og nú er ég horfinn til annarra starfa. Ég rétt næ þó að líma hér við færsluna eina senu úr mynd Tatis, þar sem póstmaðurinn Francois festir sig við pallbílinn.

Í Minnisbók sinni rifjar Sigurður Pálsson upp einn dag í júní árið 1982, þegar Kristín var farin heim til Íslands til að undirbúa tökur á kvikmyndinni Á hjara veraldar, og hann fór á tónleika með The Rolling Stones. „Að verða loksins vitni að leiksviðstilveru Stones, það var eins og fyrir katólikka að fá þriggja tíma áheyrn hjá páfanum,“ segir Siggi í bókinni. Seinna um kvöldið fór hann á Coupole-kaffihúsið á Montparnasse, og sat þar „einn með mat mínum“, eins og hann orðar það. En þá gerðist það að „gítarhöfðinginn“ Keith Richards kemur inn á staðinn, með nýju konunni sinni og fleira fólki, og upp hófst mikil rauðvínsdrykkja á rokkliðinu einhverja tvo metra frá borði Sigga. Á meðan Siggi fylgdist með, og vann á kjúklingnum sínum, kom að honum þjónninn á staðnum og spurði hvort hann ætlaði ekki að fá eiginhandaráritun hjá Keith. Siggi sagðist hafa hug á því, úr því svo vel bæri í veiði, en þjónninn bauð þá fram aðstoð sína: „Viltu kannski að ég sjái um það?“ Sigga þótti það heillaráð. Svona segir hann frá þessu í Minnisbókinni:

Keith tók þessari beiðni afar ljúflega. Þess vegna á ég jarteikn af þessum fundi, áritað blað með bréfhaus La Coupole, undirritað „With love, Keith Richards“.

Mig langar til að senda Sigga samskonar kveðju: „With love, B.“

Í gær var það „popp dagsins“, sem ég veit að mæltist vel fyrir hjá að minnsta kosti einum lesanda; hann, þessi „eini“ lesandi, hringdi sérstaklega í mig til að láta mig vita að hann hefði hlýtt á Luciu Popp syngja Händel af mikilli ánægju, allt að því áfergju (sem ég verð að segja að er ekki mjög viðeigandi orðalag þegar rætt er um þessa tónlist Händels). En þetta var í gær. Í dag er nýr dagur. „Í dag“. Og nú er komið að ljóðlistinni. Að „prósaljóði dagsins“. Ljóðið birtist upphaflega á vefnum mbl.is, einmitt „í dag“, þess vegna datt mér í hug að það gæti verið prósaljóð „dagsins“:

DREKINN

„Ég  hafði eng­an áhuga á að stýra þess­ari nefnd,” seg­ir Brynj­ar Ní­els­son, þingmaður Sjálf­stæðis­flokks­ins. Brynj­ar var í morg­un sett­ur af sem formaður stjórn­skip­un­ar- og eft­ir­lits­nefnd­ar Alþing­is. Nýr formaður var kjör­inn. Brynj­ar seg­ir að sú ráðstöf­un hafi ekki komið hon­um á óvart, enda hafi legið fyr­ir að nýr meiri­hluti hafi verið orðinn til í nefnd­inni. Hann seg­ir að hon­um hafi verið til­kynnt ákvörðunin fyr­ir fund­inn. Þess vegna hafi hann ekki mætt á fund­inn. „Ég var drek­inn,“ sagði Brynj­ar og bætti við að hon­um gremd­ist ekki niðurstaðan. Þvert á móti væri hann dauðfeg­inn að vera laus við að stýra þess­ari nefnd. Hann hefði eng­an áhuga á þeim mál­efn­um sem að nefnd­inni snúi. Nefnd­in hafi upp­haf­lega átt að vera í hönd­um minni­hlut­ans en að hann hafi svo „setið uppi með hana“.

Popp dagsins:

Í sveitinni um helgina voru skýjamyndir yfir Strúti með allra einkennilegasta móti. Ein myndin var af ungverskum heyvagni, sem á vantaði annað hjólið – þótt ekki vantaði heyið á hann! – og til hliðar við þessa mynd, líklega í beinni línu upp af rótum Strúts, vinstra megin, mótaði fyrir auga, fremur dimmu á að líta, sem horfði í áttina að yfirgefnu hlöðunni í landi Kolstaða (þar sem ekkert hey er að finna, bara snöru hangandi úr þverbitanum í loftinu). Mér fannst eins og þetta auga væri að láta mig vita að ég ætti að endurskoða fjórða og síðasta hluta sögunnar sem ég skrifaði í sumar um þessa drungalegu hlöðu í hlíðinni – og ég er að hugsa um að taka augað á orðinu. Þegar ég sneri mér við, eftir að hafa „kontemplerað“ þessar skýjamyndir sunnudagsins, og sneri mér síðan aftur við, til að sjá hvort þær væru ennþá á himni, voru þær horfnar. Og einhvern veginn engin leið að vita með vissu hvort ég hefði sjálfur átt þátt í að forma þær.

Í gær, 15. september, átti ég erindi í Krónuna úti á Grandagarði rétt fyrir hádegi – eins konar „hliðarerindi“. (Ég þurfti nefnilega að fara í raftækjaverslunina við hliðina á Krónunni, en sú búð var ekki opin þegar ég mætti þangað, þannig að ég ákvað að drepa tímann á meðan ég biði með því að ganga um gólf Krónunnar, jafnvel skoða þar vöruúrvalið – sem ég gerði.) Inni í Krónunni voru stödd tvö rútufylli af velsældarlegum Japönum að kaupa nýlenduvörur til að fara með út í rútu. Ég tók eftir að flestir keyptu þeir sömu vörurnar (og í einkennilega miklum mæli): harðfisk (svokallaðan bitafisk), kavíar í túbum, og Hraun og Æði (í meira magni en ég hef nokkurn tíma séð íslenska neytendur setja í sínar körfur). Ég þarf ekki að taka það fram, en í gær hlaut að liggja nokkuð vel á manni, eftir tíðindi miðnættisins í fyrradag; en burtséð frá því fannst mér allt í einu eitthvað fallegt og hjartnæmt við að sjá alla þessa Japani kaupa íslensku vörurnar í Krónunni (þótt túbukavíarinn sé vissulega ekki framleiddur hér á landi). Jafnvel þótt ég hefði persónulega ekkert á móti því að vera frá Japan – að vera fæddur þar og uppalinn, á ég við – þá gladdist ég virkilega yfir að vera Íslendingur þarna í Krónunni, þar sem ég stóð í biðröðinni við kassann og horfði á hina langt að komnu ferðamenn raða Hrauninu og Æðinu á færibandið, og síðan borga fyrir það með greiðslukortunum sínum. Ég fann til mín sem Íslendingur. En hver kom Japönunum upp á Hraunið og Æðið? Sú spurning gerðist nokkuð áleitin í huga mér. Hugsanlega leiðsögumaðurinn. Eða leiðsögumennirnir, þeir sem sátu fremst í rútunum sem biðu fyrir utan, við hliðina á bílstjóranum? Mér finnst það líklegt. Nema að í míníbarnum á hótelinu hjá Japönunum hafi verið að finna Hraun og Æði, sem þeir væru búnir með; að þeim nægðu ekki eitt Hraun á dag, eða eitt Æði; að þeir vildu meira. Núna sé ég fyrir mér (um að bil sólarhring eftir að ég fylgdist með þeim í búðinni) að þeir, Japanirnir, séu á vappi fram og aftur ganginn í rútunum sínum, glaðhlakkalegir og sperrtir (búnir að fá allar fréttir um „stöðugleika“ Sjálfstæðisflokksins: þriðja stjórnarhrun þeirra á tæpum áratug), og séu að bjóða hver öðrum upp á Hraun og Æði – og auðvitað leiðsögumanninum líka (og bílstjóranum). En eins og ég nefndi, þá er ég að gera þetta að umtalsefni hér vegna þess að það er létt yfir mér þessa stundina – það er ennþá létt yfir mér þótt gærdagurinn sé liðinn. Það er einhver hreinsun sem liggur í loftinu – manni líður eins og einhver örlítil von sé til þess að íslenskt samfélag losni við karaktera eins og BB og Brynjar Níelson úr stjórnmálum. Að vísu truflast svolítið einbeitingin á svona dögum; maður nær ekki að festa sig almennilega við annað sem liggur á skrifborðinu hjá manni, nú þegar allt leikur á reiðiskjálfi innan veggja Valhallar við Háaleitisbraut; enginn veit hvað snýr upp eða niður, þótt allir passi þeir upp á, Sjálfstæðismennirnir, að hafa Fálkanæluna nælda í jakkaboðunginn. Ég finn líka núna – afsakið (mér liggur við að segja „afsakið meðan ég æli“) – að ég er alveg að missa mig yfir ógeðsklúbbnum í Valhöll. Haldi ég áfram mikið lengur, þá er ég nokkuð viss um að ég muni missa eitthvað út úr mér sem ég sjái eftir síðar. Þess í stað ætla ég að láta nægja að vitna í orð Nínu Rúnar Bergsdóttur, dóttur Bergs Þórs, í Fréttablaðinu í dag; viðbrögð hennar við tali Bjarna Benediktssonar í Valhöll í gær: „Mér fannst hann ótrúverðugur. Í allri hans framgöngu hefur hann viljað gera lítið úr þessum málum. Mér fannst framganga hans í Valhöll í gær lýsa hroka og eiginhagsmunum. Það hefur ekki breyst frá því málið hófst í sumar.“ (Mér hefur sjálfum stundum liðið eins og ég sé við það að missa æruna í augum sjálfs mín, í öll þau ár sem ég hef pirrað mig yfir núverandi forsætisráðherra vorum, en ég held að í ljósi „nýjustu framgöngu“ ráðherrans þurfi ég ekki að hafa áhyggjur af ærumissi – ekki út af þessu að minnsta kosti. Öll reiði gagnvart þessum manni er réttlætanleg.)

Haustfagnaður í Valhöll, Háaleitisbraut 1.

Auðveldasta leiðin til að leysa vandamál er að neita tilvist þess. (Isaac Asimov)

Svo er ekki vitlaust að setja músík á fóninn, því þótt vandamálið sé leyst, þá er minningin um það ekki horfin. Það er því best að velja einhverja fyrirferðarmikla músík, sem gæti hugsanlega ýtt burt minningunni um stund (að minnsta kosti í sjö mínútur, eða svo):